|
International Committee to Save the Archeological Sites of Pasargad
|
 |
 |
|
International Committee to Save the Archeological Sites of Pasargad
|
|
|
پرویز رجبی، تاریخ نگاری که قدر خویش ندانست
دکتر پرویز رجبی مترجم و تاریخ نگاری که بخش بزرگی از زندگی خود را صرف کار و تحقیق در ارتباط با فرهنگ ایران کرد، در بیست و دوم بهمن 1390، در تهران درگذشت.
دکتر رجبی که صاحب تالیفات و ترجمه های با اهمیتی چون «هزاره های گمشده» و از« زبان داریوش» بود، ومی توانست در قلمرو تاریخ و فرهنگ ایران چهره ای ماندگار از خود به یادگار بگذارد، متاسفانه در سال های پایانی عمر خود، و احتمالا به دلیل بیماری های سخت، رسما با حکومت اسلامی همراه شد و به تاریخ زدایی و ستیز علیه فرهنگ سرزمین مان پرداخت. مطالب او در ارتباط با تنگه بلاغی، پاسارگاد، تخت جمشید و سعی در سرپوش گذاشتن بر اعمال و رفتار وبرانگرانه ی دولت و همچنین گفته های او در روزنامه اعتماد، انتقاد شدید تاریخ شناسان و علاقمندان به فرهنگ ایران را برانگیخت. او در این گفته ها سعی داشت که تاریخ قبل از اسلام ایران را وارونه نشان دهد و حمله اعراب به ایران را موجه و مفید جلوه دهد. دکتر رجبی همچنین سال های آخر عمر خویش را در برنامه صدا و سیمای حکومتی به عنوان کارشناس تاریخی فعال بود.
***
در زیر دو مطلب از سایت ایران نامه و خبرگزاری میراث فرهنگی درباره ایشان می خوانید.
دکتر پرویز رجبی درگذشت
پرویز رجبی، جمعه 21 بهمن‌ماه در سن 72 سالگی در اثر بیماری سرطان در منزلش درگذشت. از پرویز رجبی به عنوان تاریخ‌نویس، مترجم و نویسنده می‌توان آثاری همچون «هزاره‌های گمشده»، «سده‌های گمشده»، «ایران شناسی»، «تاریخ ایران در دوره ایلامی»، «تاریخ ایران در دوره سلوکیان و اشکانیان»، «کریم‌خان زند و زمان او»، «جشن‌های ایرانی»، و «تخت جمشید بارگاه تاریخ » را نام برد. همچنین کتاب‌هایی مانند «از زبان داریوش»، «کویر ایران»، «مارکوپولو در ایران»، «شهریاری ایران» و «هنر جهان اسلام» از جمله آثاری هستند که توسط وی ترجمه شده است. دو مصاحبه جنجالی دکتر پرویز رجبی در تاریخ‌های 12 آبان ماه 1388 و 20 دی ماه 1388 با روزنامه اعتماد، با انتقاد بسیاری از پژوهشگران و دوستداران ایران رو به رو شد. از دیدگاه منتقدان، وی در این سخنان حقایق تاریخی را نادیده گرفته و با مغلطه‌های فراوان سعی در توجیه و تفسیر برداشت‌های نادرست خود از تاریخ ایران داشته است. برخی منتقدان از این روش جاری در آثار و مصاحبه‌های دکتر رجبی با عنوان «مکتب تاریخ زدایی رجبی» نام بردند. وی همچنین در برنامه «در قلمروی تاریخ» در صدای جمهوری اسلامی به عنوان کارشناس سخن می‌گفت. همکاری ناصر پورپیرار با رجبی در ویرایش کتاب «از زبان داریوش» نیز یکی از انتقاداتی بود که همواره درباره او مطرح می‌شد.
پرویز رجبی، در سال 1318 در قوچان متولد شد، از دانشگاه گوتینگن آلمان در رشته ایران‌شناسی و ترک‌شناسی دکترا گرفت و از سال 1373 ریاست بخش ایران شناسی دایره‌المعارف بزرگ اسلامی را پذیرفت.
وی در 27 اردیبهشت ماه 1318 در روستای امامقلی، حدود 40 کیلومتری قوچان، به دنیا آمد. کودکی را در زادگاه پدرش در روستای «آق‌کند»، بین میانه و زنجان سپری کرد و در همان‌جا به مدرسه ابتدایی رفت. رجبی در مشهد دیپلم گرفت و به استخدام اداره فرهنگ قوچان (آموزش و پرورش کنونی) درآمد. در سال 1338 به تهران آمد و در بانک صادرات استخدام شد و تا 1342 در آن بانک کار می‌کرد.
پرویز رجبی در سال 1342 برای ادامه تحصیل به آلمان رفت و در سال 1349 با مدرک دکترا از دانشگاه «گوتینگن آلمان» به ایران بازگشت و پس از آن به استخدام دانشگاه اصفهان درآمد و بعد از مدتی توسط ساواک اخراج شد. پس از اخراج از وزارت علوم و آموزش عالی در سال 1351سرانجام مرکز تحقیقات ایران‌شناسی را تأسیس کرد. وی در فاصله سال‌های 1358 تا 1361 مدیر مسئول و سردبیر مجله «فردای ایران» نیز بود، او همچنین چند سال در دانشگاه شهید بهشتی تدریس می‌کرد. رجبی در 1367 مجدداً به آلمان رفت و به مدت شش سال به تحقیق و تدریس در دانشگاهای «ماربورگ» و «گوتینگن» مشغول بود.
رجبی در 1373 به ایران بازگشت و ریاست بخش ایران‌شناسی دایرةالعمارف بزرگ اسلامی را تا حدود پنج سال پیش به عهده گرفت. رجبی در 1379 بر اثر سکته مغزی و فلج شدن نیمی از بدنش خانه‌نشین شد، اما هم‌چنان به کار تحقیق و ترجمه اشتغال داشت.
رجبی، در پاییز و زمستان 1389 یک دوره سخت بیماری و شیمی‌درمانی را تحمل کرد و سرانجام شامگاه 21 بهمن ماه 1390 دیده از گیتی برگرفت.
از: ایران نامه
پرويز رجبي، مترجم و ايران‌شناس درگذشت
خبرگزاري ميراث فرهنگي ـ گروه ميراث فرهنگي ـ پرويز رجبي پس از تحمل يه دوره بيماري سخت سرطان و در حالي که مدت‌ها تحت درمان بود، به دليل عوارض ناشي از سرطان در منزلش درگذشت.
رجبي در 27 ارديبهشت 1318 در روستاي امامقلي، حدود 40 کيلومتري قوچان، به دنيا آمد. کودکي را در زادگاه پدرش در روستاي «آق‌کند»، بين ميانه و زنجان سپري کرد و در همان‌جا به مدرسه‌ي ابتدايي رفت. وي در مشهد ديپلم گرفت و به استخدام اداره‌ي فرهنگ قوچان (آموزش و پرورش کنوني) درآمد. در سال 1338 به تهران آمد و در بانک صادرات استخدام شد و تا 1342 در آن بانک کار مي‌کرد.
پرويز رجبي در سال 1342براي ادامه‌ي تحصيل به آلمان رفت و در سال 1349 با مدرك دكتري از دانشگاه «گوتينگن آلمان» به ايران بازگشت و پس از آن به استخدام دانشگاه اصفهان درآمد و بعد از مدتي توسط ساواک اخراج شد. پس از اخراج از وزارت علوم و آموزش عالي در سال 1351سرانجام مرکز تحقيقات ايران‌شناسي را تأسيس کرد. او در 1367 مجدداً به آلمان رفت و به مدت شش سال به تحقيق و تدريس در دانشگاهاي «ماربورگ» و «گوتينگن» مشغول بود.
رجبي در 1373 به ايران بازگشت و رياست بخش ايران‌شناسي دايرةالعمارف بزرگ اسلامي را تا حدود پنج سال پيش به عهده گرفت. رجبي در 1379 براثر سکته مغزي و فلج شدن نيمي از بدنش خانه‌نشين شد، اما هم‌چنان به کار تحقيق و ترجمه اشتغال داشت.
در پاييز و زمستان 1389 يک دوره سخت بيماري و شيمي‌درماني را تحمل کرد و سرانجام شامگاه گذشته ـ 21 بهمن ماه ـ از دنيا رفت.
وي در فاصله‌ي سال‌هاي 1358 تا 1361 مدير مسئول و سردبير مجله‌ي «فرداي ايران» نيز بود، او همچنين چند سال در دانشگاه شهيد بهشتي تدريس مي‌كرد.
از جمله آثار منتشر شده توسط وي مي‌توان به «هزاره‌هاي گمشده»، «سده‌هاي گمشده»، «ايران‌شناسي»، «تاريخ ايران در دوره ايلامي»، «تاريخ ايران در دوره سلوکيان و اشکانيان»، «کريم خان زند و زمان او»، و «از زبان داريوش» اشاره كرد. همچنين كتاب‌هايي مانند «كوير ايران»، «ماركوپولو در ايران»، «شهرياري ايران» و «هنر جهان اسلام» ازجمله آثاري هستند كه توسط وي ترجمه شده است.
کمیته بین المللی نجات پاسارگاد