دیار سفره های سین

از: ويدا فرهودی

شکوفه گر چه می دهد، نوید نوبهارمان

ندارد عطر غنچه ای که رُسته در دیارمان    

دیار سفره های سین، گلاب و نقل و انگبین

و بوسه جویی ِ لبان، به دیدن نگارمان

به گاه فال، خواجه را، همیشه مژده بود تا

زمانه چرخد و زمین، به میل و بر مدارمان

و مرغ عشق در قفس، که مطربانه هر نفس

به شعر و عشوه می ربود، عنان اختیارمان

بلور آینه چو گل، ز شوق رقص ماهیان

چو می شکفت غم نبود، ز قهر روزگارمان

* * *

شکوفه گر چه می شود گواه زایش زمین

در این مکان بی زمان، غم است و غم نثارمان

در این غریب غربتی که واژه ها شکسته اند

چه روز و سال تازه ای، چه مانده از بهارمان؟