يبانيه ها  |  پاسارگاد  |   خبرها  |  مقالات   |   هنر و ادبيات |    تاريخ  زدايي  | ديداري ـ  شنيداري  | جشن های ايرانی | محيط زيست |  تماس |  جستجو

 30  مهر  1387    (2547 سال پاسارگارد)  20 اکتبر 2008        ============      کميته نجات پاسارگاد هيچ گونه وابستگی مذهبی و سياسي ندارد

کمتر بازديدکننده ها و بيشتر ماموران امنيتی

خواست چند ساله ی آزادی خواهان که امسال هم برآورده نشد

گزارشی از روز کورش بزرگ در پاسارگاد، (7 آبان ماه 2567)،

 از: پيام

www.savepasargad.com

از ساعت 8 صبح، مردم که عموماً جوانان، ترکیب جمعیتی آنان را تشکیل می دادند، به روستای پاسارگاد وارد می شدند.

از شب قبل، تدابیر امنیتی شدیدی در منطقه به وجود آمده بود که به نظر افراد بومی ِ آنجا تا آن زمان در نوع خود بی نظیر بوده است. در مسیرهای جاده ای هم، پست های ایست و بازرسی، به توقف و پرس و جو از ماشین های در حال گذر می پرداختند.

ورودی اصلی پاسارگاد نخستین مکانی بود که به شکلی جدی مانعی برای ورود اتوبوس ها و می نی بوس هایی که به صورت جمعی می آمدند محسوب می گردید. بیشتر مسافران این اتوبوس ها، جوانانی بودند که از راه های دور به پاسارگاد آمده بودند که اجازه ی ورود نمی یافتند و برگشت داده می شدند.

اتومبیل هایی که با خانواده می آمدند می توانستند وارد خیابان اصلی پاسارگاد شوند و پس از طی 5 کیلومتر به آرامگاه برسند. ورودی آرامگاه را گارد ریل هایی که مأموران لباس شخصی و لباس فرم انتظامی کنار آنها ایستاده بودند، پوشانده بود و برای ورود تقریباً چیزی شبیه به بازرسی بدنی انجام می شد و همراه داشتن کیف، دوربین و موبایل به داخل مجموعه ممنوع بود. از بسیاری از مسافرین هنگام ورود، کارت شناسایی خواسته می شد و نام آنها در دفتری به ثبت می رسید.

نکته ای که از همان ابتدای ورود بسیار جلب توجه می نمود، فضای سنگین امنیتی و حضور بسیار گستردۀ مأمورین لباس شخصی بود که بیسیم های آنان مرتب در حال کار کردن و زنگ زدن بودند. همه ی محیط کاملاً و بشدت تحت مراقبت و کنترل مأمورین بود. به خوبی می شد تخمین زد که تنها دور آرامگاه 40 مامور لباس شخصی حضور داشتند. حتی به بسیاری از نیروهای اطلاعاتی و امنیتی لباس فرم انتظامات آرامگاه را پوشانده بودند. آنها تجمع بیش از 2 نفر را به هم می ریختند و اجازۀ ایستادن نمی دادند.

هرکس بیش از 2 دقیقه اجازه ی ایستادن کنار آرامگاه را نداشت و پس از این مدت افراد را به خارج از محوطه راهنمایی می کردند.

بسیاری از جوانان را می شد دید که با ناامیدی به دور از آرامگاه نشسته بودند و به آرامگاه می نگریستند و آرام اشک می ریختند و آرزو می کردند روزی را که شرایط اینگونه نباشد.

اگر جمعیتی که از صبح اجازه ی ورود به مجموعه را نیافتند و آنها را به جمعیتی پراکنده تبدیل کردند، اجازه ی داخل شدن و ماندن در کنار آرامگاه پدر حقوق بشر را می یافتند، حتماً این روز بزرگ و جهانی را که متعلق به همه ی انسان های آزادی خواه جهان است با شور و هیجان بیشتر و بهتری می شد برگزار نمود. آرزویی که سال هاست خواست مشروع و معقول جوانان و ایرانیان بشردوست است.

روز هفتم آبان، بر همگان خجسته باد.

يبانيه ها  |  پاسارگاد  |   خبرها  |  مقالات   |   هنر و ادبيات |    تاريخ  زدايي  | ديداري ـ  شنيداري  | جشن های ايرانی | محيط زيست |  تماس |  جستجو