ناهید باقری – گلداشمید

گزارش زمينی

 زهدان خاک بر شدگانیم

          نه از سیاره های دور،

که ازخیزگاه آب و آتش ونور.

مادرماست این خاک

و کهربای رنگش،

یکسان جلوه دارد همه سو.

سزایمان باد،

آغشتگی به عطر گیاه یگانگی

و سپارش دل

به تکاپوی دوٍُارعشق.

از مشرق زمین می آیم:

خاستگاه خورشیدهای  برافروخته

و سپیده های تابناک.

مشرق زمینی ام

پیامدار نسلی از سلاله ی کورش

با جامه ای به سرخی آتش.

آویزی ست بر گردنم،

 لوحی

با درشت نقش قوانین برابری.

درگذرگاه تاریخ ایستاده ام،

بر تاختگاه قوانین جنگل

در همهمه ی بوران نامردمی.

لوحم را می فشارم در میان مشت

و سوگند می خورم

که برافرازم عشقم را

بر فرازهمه ی قاره ها، پرچم گون

و بسرایم

رنج فرزندان زمین را،

در تنگه های اسارت

آن جا که قلب خاک،

چاک می خورد از هراس

و شباهنگام اخترانش:

رشته های گسسته ی مروارید،

غلتان بر شب.

می سرایم

شگفتی طبیعت، انسان را

با کوه های امیدش

و شراره های مهرش بر قله های آن

که فراترازهمیشه

به جغرافیای جان ها پیوند می خورد.

وین 1986

( بر گرفته از کتاب فارسی - آلمانی " در غربت")