آقای پرویز صیاد، نمایشنامه نویس، کارگردان و بازیگر تئاتر و سینما، جایزه نوروز بهترین هنرمند سال در تئاتر و سینما را دریافت کرده اند، به خاطر:

ـ یک عمر تلاش های خستگی ناپذیر  به عنوان یک هنرمند پیشرو، مدرن، خوش فکر و همیشه به روز سینما و تئاتر ایران چه در وطن  و چه در دوران تبعید

ـ چندین دهه تلاش در نوشتن و کارگردانی فیلم ها و نمایشنامه هایی موفق و بیشتردر استانداردهای خوب هنری.

ـ تعهد پذیری در هنر،  بی آن که به ارزش های هنری کار لطمه ای بخورد

ـ بوجود آوردن کاراکترهایی ماندگار در سینما و تئاتر ایران

ـ توجه به مسایل حقوق بشری  و برخورد آگاهانه با نقض حقوق بشر در ایران، و بازتاب آن در نمایشنامه هایی ساده و عامه پسند.

    آقای پرویز صیاد بدون تردید یکی از بزرگترین و مهم ترین هنرمندان رئالیست تئاتر و سینمای ایرانی است؛ هنرمندی که متاسفانه هنوز ارزش های کاری او مورد توجه منتقدین قرار نگرفته است. یکی از دلایل این بی توجهی آن است که بسیاری از اهل هنر  شخصیت هنری پرویز صیاد را در دو بخش می بینند: یکی پرویز صیادی که اختاپوس را ساخته و در آثاری همچون در انتظار گودو و دایی جان ناپلئون بازی کرده، و یکی هم صیادی که صمد را آفریده و خود نقش او را بازی می کند. یکی صیاد روشنفکر، شیک و تر و تمیز، و دیگری صیاد روستایی ساده.

    آن ها چون نمی توانند که به تنهایی در مورد هر کدام از بخش های هنری او نظر بدهند و یا یک بخش از او را قبول ندارند ترجیح داده اند که درباره ی او کمتر سخن بگویند و یا از پرداختن به او بگذرند. این دو پاره بودن شخصیت هنری صیاد سبب شده که ارزش های استثنایی کار او نادیده گرفته شود. در حالی که اگر به کارهای صیاد در نمایش هایی که برای صمد می سازد دقت کافی شود به راحتی می توان دید که صیاد در نمایش های صمد نیز همان شخصیت هنرمند و روشنفکری ست که تنها لباس اش و شیوه ارائه نظریاتش تغییر کرده است. در ثانی نمایش های صمد را می توان مجموعه ای از واقعیت های اجتماعی مربوط به ایران (چه ایرانیانی که در ایران زندگی می کنند و چه آن ها که تبعیدی یا مهاجرند) دانست.

    آن چه صیاد را از دیگر نمایشنامه نویس های ایران متمایز می کند، آن است که او ابتدا می تواند همه ی مسایل روز را، از سیاست گرفته تا اقتصاد و فرهنگ، به صحنه بکشد بدون آن که به فرم و شکل نمایش لطمه بخورد و در ثانی می تواند واقعیت های به شدت تلخ را هم در قالب طنز ارائه دهد. اما این کار را به گونه ای انجام می دهد که بیینده ابتدا به راحتی می خندد اما به زودی تلخی آن واقعیت ها را هم حس می کند.

    و به این ترتیب صیاد تنها نویسنده ی ایرانی ست که کاراکتری را آفریده که بیش از پنجاه سال مطرح و محبوب بوده است و این در عالم هنر کار کمی نیست.

    گذشته از این در دورانی که هنر پیشرو ما گرفتار بی توجهی و (در داخل ایران) گرفتار سانسوری دایمی ست، آفریده ی صیاد در واقع چهل سال است که در خط نخست هنرمندان مبارز خارج کشور ایستاده و به طور دایمی نامردمی ها، خشونت ها، فساد، حق کشی ها و نابرابری ها و فرهنگ ستیزی ها را  با زبانی ساده افشا می کند. اما در عین حال به مردمان یاد می دهد که می توان خندید ولی بی خیال نبود.

بهترین هنرمند سال 1398-21019

زندگی نامه پرویز صیاد

برخی از گفتگوهای پرویز صیاد

برخی از عکس های پرویز صیاد

صفحه ی اصلی شخصیت های سال 1398-2019

خبرها و مطالب مربوط به جایزه بنیاد میراث پاسارگاد به زبان انگلیسی:

 world cultural heritage voices