از نظر شما کوشش برای حفظ و نگاهداری ميراث فرهنگی و تاريخی و ميراث  طبيعی يک سرزمين تا چه اندازه اهميت دارد؟

نمی خواهم خود را مجبور به کلی گویی بکنم ، تعابیری از این دست بسیار شنیده ایم که میراث فرهنگی یعنی هویت ، یعنی ریشه ، یعنی شناسنامه و عزت و کرامت و نشانی و تمدن و ... این نوع ادبیات اشباع شده و چیدمان های پر گو ، هیچ دردی را درمان نمی کند .

حقیقت این است : هر کجا که تجارت ابزاری در پناه هر نوع ایدئولوژی مسلط پا به بساط زندگی فردی و اجتماعی گذاشته است . منافع کوتاه مدت ( که عین زبان مطلق است ) جای هر نوع اراده و علاقه و سلامت ملی و تاریخی را پر کرده است . رهگذران و میهمانان ناخوانده ، ابداً نه درخت را می بینند و نه ریشه را ، اصل برای آنها میوه های رسیده ی خزانی است که میل به غارت را در آنها بیدار می کند . وقتی که باغبان پیر تاریخ در بستر احتضار است ، تنها درخت بازمانده از باغستان کهن سال نیز سنگسار می شود . شجره میراث فرهنگی بخش وسیعی از خاورمیانه ( از بابل پیرعراق تا بامیان مقدس افغانستان )

به کا لایی همطراز با نفت و خشخاش بدل شده است . تو گویی ادبیات غارت ، مناسک مقدر این خطه صلح طلب در افتاده به آشوب است .

متاسفانه در ایران امروز نیز از آن تلاش خردمندانه و پاسداشت دلسوزانه برای نگهداری از این باغستان زمستان شکن – خبر چندانی نیست . مفهوم << حفظ استقلال ارضی >> دارای دو رخسار است : 1- تقویت وحدت و حراست از مرزها و خانه مادری 2- زنده نگهداشتن و مراقبت عاشقانه از نشانه ها و مواریث عدیده ای که معرف همین خانه مشترک و ساکنان آن است .

 www.savepasargad.com

سيدعلی صالحی

شاعر، نويسنده، و پژوهشگر