يبانيه ها  |  پاسارگاد  |   خبرها  |  مقالات   |   هنر و ادبيات |    تاريخ  زدايي  | ديداري ـ  شنيداري  | جشن های ايرانی | محيط زيست |  تماس |  جستجو

  هفتم آبان  1387    (2547 سال پاسارگارد)    28اکتبر 2008        ============      کميته نجات پاسارگاد هيچ گونه وابستگی مذهبی و سياسي ندارد

کورش از ديدگاه های مختلف

افلاتون: مدل يک پادشاه روشنفکر

ويل دورانت: دوست داشتنی ترين کشورگشا

گزنفون: با شکوه ترين و نيرومند ترين امپراتور جهان باستان

مردم کشورهاي مختلف: دادگر و درست کردار، رهايي بخش، قانون دهنده، تقديس شده خداوند، جوانمرد، بردبار، آسانگير.

برگرفته از پیشگفتار: لاری هدریک در کتاب «هنر رهبری و جنگ»

ترجمه: کورش زعيم

بخشی از دست نوشته های گزنفون درباره  کورش بزرگ، روشهای رهبری را که این شاهنشاه ایرانی، که از او به عنوان باشکوه ترین امپراتور جهان باستان یاد می شود، به کار می برد نمایش می دهد. مسیر زندگی سیاسی کورش بزرگ سراسر پیروزی بود. بنابراین، از این کتاب می توان به آسانی به عنوان یکی از بزرگترین داستانهای موفقیت که هرگز نوشته شده است نیز یاد کرد.

کورش بزرگ (529- 580 پ م) امپراتوری ایران را در سده ششم پیش از میلاد با همبسته کردن مادها و پارس ها، دو قوم اصلی ایرانی، بنیانگذاری کرد. سرانجام، امپراتوری کورش از هندوستان تا دریای مدیترانه گسترده و نیرومندترین دولت جهان شد؛ تا دو سده بعد که اسکندر بزرگ آن را گشود. هرچند شکوفایی کورش یک سده پیش از زمان گزنفون بود، ولی برای گزنفون، کورش گزینه شایسته ای برای نمایش یک رهبر دلخواه بود. پیروزی های نظامی شگفتی آور این ایرانی، و فرمانروایی ملایم او مواد اولیه ای را که گزنفون نیاز داشت تا الگوی خود را برای یک انسان کامل به تصویر بکشاند فراهم می ساخت.

افلاتون، یکی از پیروان نامدار سُغرات، کورش را به عنوان مدل یک پادشاه روشنفکر ستایش کرد. آنچه موسی برای یهودیان بود، کورش برای ایرانیان بود. هنگامی که کورش بر بابل پیروزی یافت، بیش از چهل هزار از عبریان یهودی، که آنان را از اسیری رها ساخته و اجازه داده بود بابل را ترک کنند و به  سرزمین موعود بازگردند، برایش ابراز احساسات کردند. نیک اندیشی و گرایش ذاتی او برای اینکه مردم در صلح زندگی کنند، وی را در آیه های آغازین سوره ایسا 45، جاودانه کرد.

حتی مردمی که مغلوب کورش شده بودند، او را دادگر و درست کردار می دانند. شاپور سورن- پَهلَو[1] از دانشگاه لندن تذکر می دهد که ایرانیان او را «پدر» می خواندند، بابلیان او را «رهایی بخش یا منجی» بشمار می آوردند، یونانیان کورش را «قانون دهنده» می خواندند و یهودیان از او به عنوان «تقدیس شده خداوند» یاد می کردند.

در سال 1878 طی کاوش در یکی از جایگاههای باستانی بابل، سندی به خط میخی در شکل یک استوانه پیدا شد. این سند، که در آن کورش رفتار بشردوستانه خود را نسبت به بابلیان پس از تسخیر شهر شرح می دهد، به عنوان نخستین بیانیه حقوق بشر جهان شناخته شده است. در شناسایی این موفقیت، سازمان ملل هم ترجمه بیانیه حقوق بشر کورش را به هر یک از زبان های رسمی سازمان ملل منتشر نمود.

تاریخ نویس ویل دورانت[2] عنوان می کند که کورش بزرگ "دوست داشتنی ترین کشورگشا بود و امپراتوری خود را بر پایه جوانمردی و دهش بنیانگذاری کرد. دشمنان او می دانستند که او بردبار و آسانگیر است؛ بنابراین، با آن احساس جنگاوری ناشی از ترس، که به جنگجویانی که می دانند باید بکشند یا کشته شوند دست می دهد، علیه او نمی جنگیدند."

aa

يبانيه ها  |  پاسارگاد  |   خبرها  |  مقالات   |   هنر و ادبيات |    تاريخ  زدايي  | ديداري ـ  شنيداري  | جشن های ايرانی | محيط زيست |  تماس |  جستجو