International Committee to Save

the Archeological Sites of Pasargad

Link to English Section

کورش بزرگ

 از : هما ارژنگی

در یک غروب کهنه و بی رونق و تار

در حسرت یک پنجره تا روشنایی

در جستجوی روزنی سوی رهایی

در آرزوی فرصت دیدار انسان

زین می کنم من توسن اندیشه ام را

هرسو شتابان...

در زیر چتر آسمان هرجا که پویم

جز درد و اندوه و ستم چیزی به جا نیست

در چارسوی این رباط  کهنه گویی

مردی و رادی و وفا فرمانروا نیست...

دژخیم ایام،

با داس خون آلوده درنده خویی،

در کار بیداد و جنون ترکتازی است

پندار آدم،

پندار ظلم و پیشه اش ویرانه سازی است...

تن خسته از اندیشه های زندگی سوز،

در آرزوی دیدن روزی دل افروز

در حسرت دیدار انسان

آن سان که باید،

آن سان که شاید،

یک بار دیگر،

 کافور غم از جسم جانم می تکانم

دل را ز چنگ ناامیدی می رهانم.

پژواک فریادم هوا را می شکافد:

« آخر کجایی ، روشنایی؟ »

ناگه به یک بار،

از لابه لای ابرهای سرد و غمبار

گل می کند خورشید زرتار

با رنگ های روش و شاد

در چهره پاک ابرمردی امرداد...

مردی که از ژرفای تاریکی درخشید

جوشید و کوشید

مردی که بنیان ستم  زیر و زبر کرد

چون جویباری نرم و آرام،

بانگ نوای مهرخیزش

در گوش هایم می نشیند:

« کورش منم ، شاه جهان ، شاه پیمبر،

کورش منم ، کشور رهانِ  دادگستر

آزاده ای پویای راه روشنایی

دلبسته آیین مهر و پارسایی...

در گرم گرم ظلم و تاراج ،

در روزگار برده داری،

آن گه که ددخویان خون ریز

با سرفرازی،

فرزند آدم را به آتش می کشیدند،

مست جنون و شهوت و خون

گوش و زبانش می بریدند،

هرجا که رفتم،

هرجا که بودم،

از چهر گیتی ننگ دژخویی زدودم

من مهر را در سینه هستی نشاندم

مهرگیای من در این دنیای تاریک

از ژرفنای دشمنی ها سربرآورد

از آن هزاران بوته زرینه رویید

هر بوته گل کرد...

در روزگارانی که هر کشورگشایی

شهر و دیار مردمان ویرانه می کرد،

 وقتی که بوتیمار اندوه،

 در هر سرایی لانه می کرد،

 هر جا رسیدم

ویرانه ها را سربه سر آباد کردم...

در سایه تدبیر و رایم

گسترده شد گیتی همه در زیر پایم

آشور و ماد و بابل و لیدی سرایم

در باور من،

انسان ، نماد راستینی از خدا بود

بر هستی و بر جان خود فرمانروا بود

آزادگی گنجینه ای بس پر بها بود

پس بند های برده داری را بریدم

وان بردگان از بند غم آزاد کردم..

آن گه به آرام،

هرکس به فرمان خدای خویش خرسند،

هرکس به آیین و مرام خویش پابند

من مردمان سوته دل را شاد کردم ... »

آوای کورش

آن دلنشین چاووش جانبخش رهایی ،

پیک سرور و روشنایی،

بر بال های باد شبگرد

تا بی کران ها می شتابد...

شب سایه های مبهمی پاشیده بر دشت

بر جلگه پارس،

روی کهن آرامگاهی ساکت و سرد

سر می نهم بر سنگ های گور خاموش

از بغض سنگینی دل و جانم لبالب

زان سوی تاریکی به ناگاه

با بال های نورباران،

تندیس کورش ، رخ می نماید

اشکم به روی گونه ها می غلتد آرام

فریاد خاموشی درونم می خروشد:

کای برترین آزاده ، ای ماناترین مرد

برخیز و بنگر

بر روزگار تیره و غمبار انسان

شاید ندانی سفره چرکین دنیا

امروز هم پا تا به سر رنگین ننگ است

شاید ندانی سینه گسترده خاک

امروز هم بازیچه آشوب و جنگ است

حالا نژاد و رنگ، حرفی تازه دارد

حالا سر بازار آدم می فروشند

آزادی و آزادگی افسانه گشته

ای برترین آزاده ، ای ماناترین مرد.

ناگه غریو همسرایان شبانه

پژواک فریاد مرا در می رباید

گویی ، زمین و آسمان سرداده با درد

بر بال های باد شبگرد،

این ناله سرد:

آخر کجایی روشنایی؟

آخر کجایی روشنایی؟

www.savepasargad.com