به خدا این فقط حق پدران و مادران ما نبود تا از تماشای پرواز شکوهمند فلامینگوها، پلیکان‌های خاکستری و لک‌لک‌های پاقرمز در آسمان بختگان لذت ببرند! ما نیز حق داشتیم که وقتی خود را به ساحل این دریاچه‌ی ۱۲۵ هزار هکتاری می‌رسانیم، طراوت و نشاط درو کنیم و نه گرما و نمک! و فردا … کدام فردا؟ مگر بختی برای زندگی باکیفیت آیندگان هم قایل شده‌ایم؟

گفتنی آن که مساحت منطقه‌ی پارک ملی و پناهگاه حیات وحش بختگان ۳۵۷۶۰۵ هکتار است که ۱۲۵ هزار هکتار (۳۵ درصد) از آن را آب و ۲۳۲۶۰۵ هکتار آن خشکی است. دامنه‌ی تغییرات ارتفاعی این عرصه نیز بین ۱۶۰۰ تا ۲۹۰۰ متر از سطح دریا متغیر است. افزون بر آن، موقعیت جغرافیایی این زیستگاه ناهمتا، بین ۵۳ درجه و ۱۴ دقیقه تا ۵۴ درجه و ۱۱ دقیقه طول شرقی و ۲۹ درجه و ۱۱ دقیقه تا ۲۹ درجه و ۵۰ دقیقه عرض شمالی است و از نقطه نظر تقسیمات سیاسی کشور در محدوده خاوری استان فارس قرار دارد؛ جایی در پایاب حوضه آبخیز ۳۱۵۱۱ کیلومتر مربعی کر و سیوند. همان دو رودخانه‌ای که با احداث سه سد بر روی سرشاخه‌های آن، (درودزن، ملاصدرا و سیوند)، عملاً تیر خلاص را بر موجودیتش شلیک کردیم. هر چند نباید از یاد ببریم که مهم‌ترین عاملی که مرگ بختگان را شتاب بخشید، همانا اصرار بر افزایش سطح اراضی کشاورزی و آبیاری سنتی، آن هم در اراضی‌ای که قرار بوده به صورت دیم مدیریت شده و مورد بهره‌برداری قرار گیرند.

به نظر می‌رسد، چنانچه خواهان مهار بحران در منطقه هستیم، باید از هر نوع آبیاری انجیرستان‌های منطقه‌ی استهبان ممانعت به عمل آوریم، تمامی طرح‌های توسعه‌ی انجیرستان‌ها، زیتون‌کاری‌ها و دیگر اقلام کشاورزی را متوقف کنیم و آب پشت سدها را به جز حدود ۱۰ درصد آن که برای ذخیره شرب باید نگهداری شوند، آزاد ساخته و راهی بختگان، طشک و کم‌جان کنیم. به موازات این اقدام‌ها باید با معرفی شیوه‌های جدیدی از کارآفرینی، وابستگی معیشتی مردم منطقه به سرزمین را کاهش داده و گزینه‌های جایگزین، به ویژه در حوزه کسب و کار سبز معرفی کنیم.

امید به آن که همه یاد بگیریم، کشاورزی زمانی می‌تواند گره گشای مشکلات یک سرزمین باشد که عملکرد در واحد سطحش، راندمان آبیاری‌اش و سهم ضایعاتش، قابل رقابت با استاندارهای جهانی باشد