|
|
میراث طبیعی ما گرفتار تبعیض جغرافیایی است
دکتر ناصر کرمی، کارشناس و کوشنده ی میراث طبیعی و محیط زیست در ایران
همانطور که می دانید بنیاد میراث پاسارگاد سال 1392 را
«یک پرسش در ارتباط با تبعیض در میراث فرهنگی» از سری این مطالب است:
یک پرسش در ارتباط با تبعیض در میراث فرهنگی
کمیته نجات: به نظر شما چگونه می شود با تبعیض های مذهبی و سیاسی که در ارتباط با نگاهداشت میراث فرهنگی و تاریخی و طبیعی در ایران گسترش پیدا کرده مبارزه کرد؟
ناصر کرمی: قطعا نگاهداشت میراث فرهنگی و طبیعی ایران یک سیاست و روش کلی و منسجم ندارد. در مواردی کاملا فراموش شده ، در مواردی با سهل انگاری روبرو است و در مواردی هم می توان گفت با تفریط روبرو است. به تازگی شماری روزنامه های رسمی کشور گزارشی منتشر کردند در باره رشد چند برابری امامزاده های جعلی و فاقد پیشینه مستند. این رشد قطعا ناشی از تفریط بی حساب و کتاب در حمایت از این بخش از میراث فرهنگی کشور است. یعنی بواقع نه فقط قبلی هاحفاظت می شوند بلکه میراث جدید هم ایجاد می شود. اما بنا به گفته رئیس اسبق سازمان میراث فرهنگی کشور سهم غالب میراث تاریخی ایران سالی یک بار بازدید هم نیست. یعنی حفاظت و مرمت که هیچ، سازمان برای سالی یک بار بازدید از این میراث هم بودجه یا انگیزه ندارد. از سوی دیگر به نظر می رسد موضوع نگاهداشت میراث معنوی و غیر ملموس به طور کلی فراموش شده است و غالبا ترجیح داده می شود اگر هم بودجه ای وجود دارد صرف حفظ ابنیه و عمارات شود. در زمینه میراث طبیعی نیز شاهد یک جور تبعیض جغرافیایی هستیم. چشم اندازها و زیستگاه هایی که در جوار شهرهای بزرگ و در معرض دید هستند خیلی بهتر مورد مراقبت قرار می گیرند در حالیکه زیستبوم های دور دست عملا به حال خود رها شده اند. از این نطر ما در ایران با پدیده زیست محیطی جالبی روبرو هستیم: بر خلاف دیگر مناطق جهان دوردست بودن به بکر ماندن زیستوبم کمکی نمی کند چون که آن را در مفابل تاراج و تخریب بی پناه می گذارد. جالب است که مناطق حفاظت شده ای مثل جاجرود و خجیر و گنو و بمو بواسطه همجواری با تهران و شیراز و بندرعباس شرایط حفاظتی به نسبت خوبی دارند اما پارک های ملی مثل کویر و تندوره و ... شرایط نامناسبی پیدا کرده اند.
کمیته بین المللی نجات پاسارگاد
