بهار به قدمت زمین و نوروز به قدمت ایران است

International Committee to Save

the Archeological Sites of Pasargad

بهار به قدمت زمین و نوروز به قدمت ایران است

بهار به قدمت عمر زمین است. دست کم از زمانی که دگرگونی های طبیعی مساعد پیدایش فصول و رخ نمودن تعادل ربیعی شده بوده است .

ومیدانیم که این حادثه عظیم و معجزه بزرگ طبیعی ، ده ها بلکه صدها ملیون سال است که رخ داده است و می دانیم که کمابیش همهء نواحی نیم کرهء شمالی زمین شاهد تقسیم فصول و تعادل ربیعی ست.

بهار با گیاه و حیوان و انسان و در یک کلمه همواره با زندگی همراه و هماهنگ و همواره نوید بخش و نوسازنده و همواره نماد رویش و پویش زندگی بر خاک بوده است.

پس این گوی گردندهء آبی که سرزمین و وطن موجودات زنده و از آن جمله انسان ها ست ، دیر زمانی ست (دست کم در منطقهء شمالی خود) شاهد بهار و آغاز رویش ها و جوانه زدن ها و گلباران کردن بوته ها و گیاهان و شکوفایی درختان درمسیر باروری سالانهء آنها بوده است.

پس بهار قدیم است و بس بسیار قدیم است : به قدمت تعادل جوّی زمین.

بهار آغاز نو شدن و زندگی یافتن دوبارهء گیاهان است و به طریق اولی برای انسان ها که به مدد هوش و رای و عقل انسانی خود، معنای این دگرگونی و این گشت و نوگشت طبیعت را ادراک می کنند، بهار سرشار از نماد ها و نشانه های این نوشدگی ها و این پوست افکندن های محیط طبیعی و فضای حیاتی بوده است.

همین نوشدگی و تازگی یافتن هاست که بهار را به فصل شادی و به فصل عشق بدل کرده است.

و شاگرد درخشان و بزرگ او حافظ ، در سرما و خمودگی و سکون زمستانی خود ، نوشدن عالم پیر را به جهانیان نوید می داده است:

اما بهار به دو دلیل بزرگ برای ایرانیان ، بیش از ملت های دیگر جهان سرشار از معنا های نمادین است.

می دانیم که ایران ما در وضعیت جوی و جغرافیایی خاصی از کرهء زمین واقع است که به یمن آن تعادل ربیعی را به تمام و کمال درمی یابیم.

ایران در همهء نواحی اش به طور کامل از درک و دریافت بهار برخوردار و به شنیدن صدای پای بهار آشناست.

ایرانیان همواره این حس و ادراک فرهنگی و روان شناسانه و ذوقی را در واژگانی همچون نسیم بهار ، بوی بهار ، شمیم بهار، طلیعه بهار، نماد گونه بیان داشته اند.

بهار برای ایرانیان تنها بهار نیست زیرا درآمیخته با فرهنگ و فلسفهء نوروزی ست، زیرا ایرانیان نوروز را آفریده اند .

همچنان که نام ایران و آغاز ایران در اسطوره ها ریشه دارد نوروز نیز اسطوره ای و همزمان با آغاز ایران است . و در این معناست که می باید گفت :

نورو از همان سرآغاز پیدایش خود ، یک معنای شکوهمند نمادین داشته است که همانا پاسداشت و قدرشناسی ازاین نوشدگی و از این دگرگشت و طراوت و تازگی ست. نوشدنی که همراه با گردونهء بهار کهنگی و دمسردی وسکون زمستانی را درمی نوردد و شادمانه و با دستهای پُرسبزه و پُر گُل به فضای حیاتی ومحیط طبیعی موجودات زنده گام می نهد.

نوروز یک جشن پاسداشت و قدرشناسی ست برای اعلام خیر مقدم و خوشآمد و برای فرستادن شادمانهء درودی که انسان نثار قدم های موزون و زیبای بهار می کند.

بهاری که با آمدن خود به زبان حافظ «خوش نازکانه می چمد» و با حضور خود بردمیدن دوبارهء زندگی را در منظر چشم آدمیان به روشنی پدیدار می کند.

مقدم بهار همواره از زبان بزرگان ادب وعرفان و اندیشه ایران گرامی بوده ست .

هنگامی که سفیدی برف اندک اندک رنگ می بازد و جوانهء تُرد و نازک سبزه ای از خاک سرد زمستانی سر برمی آورد ، لحظه ای ست که انسان شاهد نوشدن زندگی ست و هنگامی که گلباران، فضای طبیعی او را زیبا می کند و مرغان بر درختان آواز برمی آورند و شکوفه زار، تصویر نمادین بهشت گمشدهء آدمیان در ضمیر آنان بازسازی می کند ، حضور شادی و نوید زیستنی طربناک و امید خوشبختی دست یافتنی را در آنان زنده می سازد.

در این فضاست که آدمی با این دگرگشت و نوشدگی احساس همزمانی و همآهنگی می کند و این است راز زیبایی بهار و این است معنای نمادین جشن های نوروز ایرانی ما.

از همان روزگاران اساطیری، نیاکان ما با آفریدن جشن های نوروزی ـ که به طور معجزه آسایی با تقویم علمی تعادل ربیعی همراه بوده است ـ این نوشدن و این زندگی یافتن دوباره را پاس می داشته اند. جشن و شادی آنان برای همراهی و مشارکت در دگر گشت فصل و در پیدایش تعادل ربیعی بوده است و این هدیه باشکوهی ست که برای فرزندان خود ـ که پدران و مادران ما بوده اند و اکنون ماییم ـ برجای نهاده اند.

هدیه ای که مرزهای ملی ایرانیان را درنوردیده و روی در جهانی شدن دارد ، زیرا بازهم به زبان سعدی:

در این جشن ها امید به نوشدن و میل به نوشدن و امید به زیستن و میل به زیستن و امید به عشق و میل به عشق و امید به آزادی و میل به آزادی همراه با آرزوی کنار زدن کهنگی ها و همراه با ارادهء زدودنِ پلشتی ها و کینه های کهن و آفات جاهلی موج می زنند.

نوروز سرشار از زیباترین نمادهاست. نوروز با صلح هم معنا و بامهر و دوستی و با شادی و شادخواری و آفرینندگی که حاصل اینهاست هم معناست !

نوروز را پاس بداریم و برای جهانی شدنش بکوشیم!

تا نوروز هست امید به ازمیان برخاستن زشتی ها و نادانی ها و بدخیمی های نیروهای اهریمنی درما زنده است. زیرا میل به آزادی و میل به سعادت و میل به شادمانی همواره در ما نو می شود و ما را برای پویه و اقدام در راه آزادی خود و آزادی محیط حیاتی و سرزمینی خود برمی انگیزد.