از: آبتین آیینه

با آوازه ی دلدادگان ِ دهه ی دیدار ِ بهمنگان

در دیدگان ِ پگاه ِ پردیس ِ زمستان

با یک سبد سده پُر از سپیده دم ِ باختری

از بستر بدر شدم

پنجره را باز گشودم 

چشمانم در سپیده ی سیمای سیمین ِ سده

بیدار شد

برف بر تندیس ِ نگاه می پیچد

آواز ِ دانه هایش

خوش خوشان ِ سپیده را می نوشد

و بر آب گون سیمایش بال می کشاند

تا آوای پردیس پروانه ی آرزو

بر زبان ِ یخ بسته ی درخت بانو باز نشیند

تا سپید بخت آتش روی آبگینه دست

زبانش سبز گردد

بدینسان

بند بند ِ سبد را

در جشن ِ سده

با دانه های انار می آرایم

آنرا پُر از بوسه های پیچشی ی آتش

در نگاه ِ دیبای دلدادگان ِ دلاورمی سپارم

تا هر هنگام با بانگ ِ بلند ِ بهمن،

سیاهی را در آتش ِ سده

سپید گردانم

تا بیدار خوابم برد.

تا شاهین ِ شانزده ِ آذر

بازهم پس از آذر با آذر

پارگی و فروپاشی ی دیوان ِ اسلامستان،

فرو ریخته در فرتورهایی گسسته

در کوهسار ِ آتش خشم ِ خسته ی میهن

در دودستان ِ هیچ ِ هیچستانشان

آتشستان گردانیم

تا پیمان ِ پیوند ِ دهه ی دی را

در جشن ِ  سده برافروزد

تا آذر را

بر بام ِ هر خانه ی ایرانشهر

آذر بر زین،آذرخش گرداند

تا اسفند ماه،

واپسین ماه ِ ماندگاری ی پس ِ واپسین ِ تاراج ِ بهمن

اسفندگان، چشم اسفندیار ِدیوان ِ الله گردد

تا آزادی را آزاد،

در نگین ِ هر نگاه نگاهبان باشیم

تا ایران ِ تو ایران ِ ما، ایران ِ همه،

در نگین ِ نگار ِ گیتی گسترده گردانیم.

کوتنبرگ- سوئد