|
هنر هرگز چیزی جدا از انسانیت نیست
گفت و گویی با فرزاد
آریان، فتوژورنالیست
و بهترین
هنرمند عکاس سال 1389
از: محمد صالحی زاده،
مسئول بخش هنر بنیاد میراث پاسارگاد
 
|
فرزاد
آریان، هنرمندی که کارهای عکاسی اش دو سه سالی قبل از خودش
به شهرت رسید ده سالی است کار عکاسی را به طور جدی شروع
کرده و چند سالی است که هنر خود را در خدمت میراث فرهنگی و
محیط زیست سرزمین مان گذاشته است.
فرزاد آریا هنرمندی مسئول، با فرهنگ و انساندوست است
و نگاه دوربین او دقیقا جدایی ناپذیری هنرش را با این اصول
نشان می دهد.
به بهانه جایزه نوروز، گفتگویی داشتم با
ایشان که می خوانید: |
عکس ها از
محمد صالحی زاده:
شما کار عکاسی را از چه زمانی شروع
کردید؟
فرزاد آریان:
عکاسی برای من با ثبت لحظه های
ماندگار و خاطره انگیز آغاز شد. اتفاقی که در زندگی غریب به
اتفاق عکاسان جهان رخ داده است. و هر لحظه نیز در پیرامون ما در
حال رخ دادن است. وقتی شخصی برای اولین بار دوربینی را در دست می
گیرد و بلافاصله لنز آنرا
به سوی عزیزان همراهش نشانه می
رود، تا یک تجربه خواستنی و
خاطره انگیز را برای همیشه ثبت کند. اولین عکس های من در سال
1376 حیات یافتند. وقتی با نگاهی از جنس جوانی پیرامونم را
نگریستم.
محمد
صالحی زاده: آیا عکاسی شغل
شما است یا علاقه شما؟
فرزاد آریان:
عکاسی برای من شغل نیست، اما
استفاده صریح از واژه‌ای چون "علاقه" چندان شایسته نیست. عکاسی
بخشی از نگاه من است. گوشه ای از حرفهایم. ناگفته هایی که در
قالب واژگان نمی گنجند و در سکوت نیز تاب نمی آورند. عکس
ها، زبان گویا و توانمندی
هستند که برای نمایاندن آنچه در واژه نمی گنجد، به کار میگیرم..
عکاسی بخشی از من ، بخشی از نگاه و حرف های من است. زبانی که
بسیار رساتر از گویش و فریاد است.
محمد صالحی زاده:
آیا
عکاسی برای شما یک تفنن است یا امری جدی؟
فرزاد آریان:
عکاسی هنر است و هنر زیباترین گونه
رفتار آدمی است، برای لذت بردن از آنچه در پیرامونش هست. آنچه
هنرمند بیش از دیگران درکش میکند و می خواهد دیگران را نیز در
درک این زیبایی سهیم بدارد. اما به همان میزان که لذت روحی
می‌بخشد، نقشی حیاتی و وظیفه وار می یابد. وقتی به تصویر کشیدن
یک نمای ژرف شکل گرفته در قاب چشم و دوربین عکاس، راهی می
شود برای انتقال شیرین این
لذت، یا زبانی برای بیان آن، نه چنان که در قالب چند جمله و حرف،
ادا شود و مخاطبی محدود داشته و پس از آن در زمان محو شود. بلکه
سویه ای از بیان میشود برای به نمایش کشیدن رخدادها در ژرف ترین،
زیبا ترین و قاطع ترین شکل ممکن خویش. به گونه ای که با ماهیت
جادویی اش، رخدادی را که تنها یک بار اتفاق افتاده است، هزاران
بار تکرار کند و هزاران بار گفته و شنیده شود. عکاسی به همان
میزان که لذت آفرینی می
کند، جدی و ضروری است. ضروری برای
عکاس در واگویه هایی که دغدغه های آرمانی او است و در وظیفه ای
که بر دوش خویش برای گفتن ناگفته ها حس میکند و ضروری برای جامعه
انسانی، برای ایجاد جنبشی نغز و شگرف، که همت و تحولی مفید را در
دیگران برانگیزد و آغازی باشد برای قدم برداشتن در راه خدمت به
آرمان
های لطیف و ارزشمند انسانیت.
محمد
صالحی زاده:فکر
می کنید که هنر می تواند در خدمت مردم قرار بگیرد، بی آن که ارزش
خودش را از دست بدهد؟
فرزاد آریان:
در خدمت انسانیت و مردم قرار
گرفتن، اتفاقی است که با ذات هنر عجین است. هنر، هرگز چیزی جدا
از این نیست. اولین اقدامی که در راستای خلق یک اثر هنری انجام
می
شود، گامی است برای هموار کردن راه
زندگی و لذت برای انسان.
آنچه موجب تئاویلی اینچنینی می
شود، ذات هنر نیست، بلکه
برداشت
های نادرستی است که از هنر در ذهن
های نا آگاه شکل می گیرد. و گاه نیز اقداماتی است که با اهدافی
دیگر، انجام می
شوند و پوستینی از جنس هنر می
پوشند.
محمد صالحی زاده:
عکس
های شما در نوروز
2
سال پیش (سال1388 ) در کنار پاسارگاد
و گل باران آن از سوی مردم
تیراژ بسیار وسیعی داشت. آیا وقتی شما این
عکس
ها را می گرفتید فکر می کردید که این همه علاقمند پیدا کند؟
فرزاد آریان:
شکوه و
ارزش اتفاقی که در مقابل دیدگان من رخ می داد، شایسته این همه
توجه و ستایش بود، اما اینکه این اتفاق زیبا، از دریچه نگاه و
دوربین من، به دیگران نمایانده شود، برای خودم نیز تا اندازه‌ای
جالب و البته افتخارآفرین بود.
محمد
صالحی زاده:
به نظر شما تلاش
برای نگاهبانی و نگاهداری از میراث فرهنگی یا میراث طبیعی و
محیط زیست یک ضرورت است یا یک دلخواه؟
فرزاد آریان:
کاش پاسخ این پرسش را به ذهن های
آگاه بسپرید. میراث جاودانه فرهنگ و تمدن پر شکوه ما ایرانیان، و
نقطه به نقطه این مرز و بوم عزیز و زیبا، پاسخ های بی تردیدشان
را به سادگی یک ندای قاطع درونی، در بیداری درک و شعور انسان
ها، فریاد می
زنند.
محمد صالحی زاده:
چه سوژه هایی برای شما بیش از همه
جذاب است؟
فرزاد آریان:
فتوژورنالیسم، سبکی از
عکاسی است که من به آن عشق می ورزم. راهی که با استفاده از آن،
لذت های شیرین، زیبایی
های دلخواه، و دردهای ناگفته و
استخوان سوز را، آنچنان که خود می
بینم،
به دیگران نیز نشان میدهم. و دیگران را در درک این زیبایی
ها یا در انگیزش همتی برای
رفع دردها، با خود شریک می
کنم.
سبکی از
عکاسی که آنچه هست، و رخ می
دهد را به زبان تصویر می
کشد و دیگران را به دبدن و گام برداشتن، فرا می خواند.
محمد صالحی زاده:
سپاس به
خاطر وقتی که به ما دادید و با آرزوی توفیق های بیشتر.
لینک
به عکس های اختصاصی آقای فرزاد آریان
از: امید امیدوار
www.savepasargad.com
کمیته بین المللی نجات پاسارگاد
|
