بیانیه انجمن ملی حمایت از حیواتان، به مناسبت روز حمایت از حیوانات

International Committee to Save

the Archeological Sites of Pasargad

چگونه می‌توان روز حمایت از حیوانات را جشن گرفت وقتی جنگل‌های بلوط مریوان و جنگل‌های سرسبز گلستان را مي‌سوزانند و میراث فرهنگی کشور همچون باغ اکولوژی نوشهر که ذخیره‌ تنوع زیستی کشور بود به سادگی تخریب می‌شود و پارک ملی کویر به بهانه استخراج نفت به چینی‌ها واگذار می‌گردد

بیست و ششم دی ماه روز ملی حمایت از حیوانات، روزی است که به بهانه جشن بهمنگان باید از حیوانات گفت، از پرندگان شاد، از ماهی‌های سرزنده رودها و از حیوانات آزاد و مقتدر جنگل‌ها. روزی است که باید لباس سپید پوشید و با گل‌های سپید به استقبال مهربانی رفت تا شادی و سرزندگی مخلوقات خدا را به انسان هدیه نمود.

اما چه سود که در این روزهای سخت و سیاه محیط زیست، نه پرنده شادی در این آسمان تیره و دود آلود می‌بینیم، نه ماهی زنده‌ای در آب‌های آلوده و نه جاندار مقتدری در جنگل‌های ویران.

چگونه می‌توان چنین روزهایی را گرامی داشت وقتی نسل حیواناتی چون یوزپلنگ و سیاه گوش در کشاکش قدرت و ثروت رو به انقراض می‌روند، حیوانات بی‌گناه را به بهانه ولگرد بودن نابود می‌کنند و تنها سرپناه مخلوقات خدا را به بهانه راهسازی نابود می‌کنند.

چگونه برای چنین روزی به خود ببالیم وقتی دریاچه پریشان خشک می‌شود، تالاب انزلی نابود می‌گردد و حیوانات و گیاهانش به حکم نانوشته معدوم می‌گردند. شکارچیان خارجی و داخلی مجوز فعل حرام می‌گیرند و داشته‌های نادر ما را به تاراج می‌برند و به انفال و بیت‌المال ما با مجوز و بی‌مجوز تجاوز می‌کنند.

چگونه از دل نگران حامیان حیوانات نگوییم وقتی مخربین محیط زیست از پارک ملی میانکاله در شمال تا جزایر مرجانی در جنوب با مجوزهای رسمی در دست کاری می‌کنند که مغول به این کشور نکرد. چگونه نگوییم که حتی به ما اجازه نمی‌دهند که احکام دینی و اصول قانون اساسی را برایشان یادآوری کنیم. چگونه بگوییم که ابزار به دست زنگی مست داده‌اند و ما را جز نظاره و بغض در گلو کشتن چاره‌ای نیست.

دل دردناک تمامی حامیان حیوانات و محیط زیست از این همه ظلم به درد آمده، اما هیچگاه امیدشان تاریک نخواهد شد و روزی خواهد رسید که دست متجاوزان کوتاه شود و حیات و روشنی به محیط زیست کشورمان بازگردد.
به امید آن روز