کوشندگان فرهنگی و اجتماعی  در گرامیداشت سالگرد کمیته بین المللی نجات پاسارگاد

سپهر سلیمی ـ ایران

   نویسنده و کوشنده ی محیط زیست 

کمیته نجات: از چه زمانی با کمیته بین المللی نجات يا بنیاد میراث پاسارگاد آشنا شده اید و آیا خودتان هم با آن همکاری داشته اید؟

سپهر سلیمی:   از همان روزهای اول تاسیس کمیته که همزمان با آبگیری سد سیوند بود آشنایی مختصری با آن و برنامه هایی که آن زمان بیشتر متمرکز بر نجات دشت پاسارگاد بود داشتم. اما تقریبا از 3 سال گذشته و پس از شروع کار بنیاد و بویژه از زمانی که توجه به میراث طبیعی بیشتر شد ، مطالب و اخبار بنیاد را تقریباً بصورت دائمی پیگیری می کنم  و همکاری نیز داشته ام.

کمیته نجات:   در ششمین سالگشت تاسیس کمیته نجات پاسارگاد فکر می کنید که آیا اصولا این نوع فعالیت های فرهنگی در زمانه ما، یعنی در آغاز قرن بیست و يکم، ضروری است؟

سپهر سلیمی:  اتفاقاً با گذر زمان این فعالیت ها باید افزایش پیدا کند . گذر زمان می تواند باعث فراموشی مردم از پیشینه فرهنگی و تاریخی خود شود و دیگر آنکه گذر زمان می تواند نقش موثری در نابودی میراث فرهنگی و طبیعی داشته باشد ، چنانچه که شاهد هستیم  در اثر غفلت و مدیریت نادرست وضعیت ابنیه تاریخی و محیط زیست کشورمان سیر نزولی داشته است و هر سال بدتر شده است.

اگر دقت کرده باشید در سالهای اخیر توجه سازمان های بین المللی نظیر سازمان ملل نسبت به میراث فرهنگی و بویژه میراث طبیعی افزایش داشته است و  توجه به این مسائل در نامگذاری سالها به خوبی مشخص است . این نشان می دهد که حساسیت بنیاد پاسارگاد به این مسائل هوشمندانه و همگام با توجه بیش از پیش جهانیان به حفظ میراث فرهنگی و طبیعی است.

کمیته نجات:  گذشته از ضرورت يا عدم آن، با توجه به این که کمیته نجات اولین کمیته بین المللی برای حفظ و پاسداشت میراث فرهنگی و طبیعی سرزمینمان است، به نظر شما چقدر توانسته است که در آگاه سازی  مردمان نسبت به  فرهنگ ایرانی، که میراث فرهنگی، تاریخی و طبیعی سرزمین مان بخشی از آن است، نقشی داشته باشد؟ 

سپهر سلیمی:   حتماً نقش داشته است . بنیاد پاسارگاد در میان هیاهوی گروه های سیاسی نگاهی اختصاصی به میراث فرهنگی و طبیعی دارد و فارغ از هر اندیشه سیاسی و مذهبی برای کمک به میراث وطن تلاش کرده است. فعالیت های فرهنگی بطور کلی به زمان نیاز دارند و اثرات این فعالیت ها در آینده بیش از پیش خودنمایی خواهد کرد، ضمن اینکه در همین مدت نیز شاهد هستیم که توجه گروه های سیاسی و رسانه ها نسبت به وضعیت میراث فرهنگی و طبیعی افزایش داشته است . البته همه ی اینها را نمی توان به حساب بنیاد پاسارگاد گذاشت ولی مهم اینست که بنیاد در بسیاری از این مسائل پیشرو بوده است.

کمیته نجات: به نظر شما چرا این نوع فعالیت های فرهنگی، که در همه ی جای دنیا از سوی دولت ها تشویق می شود، در ایران اکنون مورد بی توجهی و گاه حتی خشم دستگاه های دولتی است.

سپهر سلیمی:  قطعاً برای این پرسش ، پاسخ های گوناگونی می توان داشت . یکی از آنها را می توان نداشتن درک صحیح برخی مدیران دولتی از توانائی های بالقوه میراث طبیعی و فرهنگی کشور در جهت پیشرفت و  آبادانی کشور دانست. نگاه بلند مدت به طرح های عمرانی وجود ندارد ، مثلا برای کمک به تعدادی کشاورز در منطقه ای سدی احداث می کنند در صورتیکه این سد در بلند مدت می تواند باعث بیکاری صدها هزار نفر شود، بیکاری و مشکلات اجتماعی در پی داشته باشد ، محیط زیست منطقه ر ا نابود می کند و احتمالاً به آثار تاریخی منطقه لطمه وارد کند. نظیر این اتفاقات بسیار است ، نگاه کنید متروی نیمه کاره اصفهان تا به اینجا چقدر خسارت مادی و معنوی متوجه کشور کرده است ، اگر از قبل کار کارشناسی دقیق صورت می گرفت و به نظر متخصصان توجه می شد هیچ انسان عاقلی حاضر نمی شد چنین پروژه ای را انجام دهد... و مثال های فراوانی از این دست. خوب طبیعی است وقتی گروهی از کارشناسان ، سازمان های مردم نهاد و یا مردم  عادی در برابر این اقدامات اعتراض می کنند مورد بی توجهی و به قول شما خشم مدیران قرار می گیرند.

کمیته نجات:  در این شش ساله چه خاطره ای، از کمیته بین المللی نجات دارید، يا چه اقدامی از آن دیده اید که برایتان مهم و اثرگذار  بوده باشد. 

سپهر سلیمی:  متاسفانه خاطرات عموماً تلخ هستند ، خواندن و دیدن خبرها و گزارشاتی در مورد ویرانی میراث فرهنگی و محیط زیست تلخ هستند. در کنار این ها ثبت جهانی نوروز و یا خواندن گزارشاتی که نشان از گسترش توجه مردم به میراث فرهنگی و طبیعی دارد همواره شیرین و امیدوار کننده بوده است.