|
|
29 آگوست ششمین سالگشت تاسیس
|
کوشندگان فرهنگی و اجتماعی در گرامیداشت سالگرد کمیته بین المللی نجات پاسارگاد
مینو صابری ـ ایران روزنامه نویس کمیته نجات: از چه زمانی با کمیته بین المللی نجات يا بنیاد میراث پاسارگاد آشنا شده اید و آیا خودتان هم با آن همکاری داشته اید؟ مینو صابری: ابتدا ششمین سالگشت تاسیس کمیته بین‌المللی نجات پاسارگاد را تبریک می‌گویم. به امید روزی که تک تک مردم ایران چنان در قبال میراث تاریخی‌شان احساس وظیفه کنند که بار این مسئولیت دیگر تنها بر دوش تشکل‌هایی مانند کمیته پاسارگاد قرار نگیرد. در باره‌ی زمان آشنایی من با این کمیته؛ باید بگویم تقریبآ از همان اوایل که کمیته تشکیل شد. یادم می‌آید فراخوانی داده شد که وبلاگ‌نویسان بسیاری با این فراخوان همراه شدند و قرار بر این بود که با نوشتن متنی خطاب ب یونسکو توسط ایمیل؛ يونسکو را وادار به واکنشی نماييم که مانع تخريب پاسارگاد شود. این متن را افراد زیادی امضاء کردند از جمله من. البته علاوه بر امضاء این نامه؛ در وبلاگ شخصی‌ام از مخاطبین درخواست کردم در صورت تمایل به جمع امضاء کنندگان بپیوندند
کمیته نجات: در ششمین سالگشت تاسیس کمیته نجات پاسارگاد فکر می کنید که آیا اصولا این نوع فعالیت های فرهنگی در زمانه ما، یعنی در آغاز قرن بیست و يکم، ضروری است؟ مینو صابری: من معتقدم لزوم چنین فعالیت‌هایی بستگی به زمان و مکان خاصی ندارد! مسلمآ در طی سال‌ها و قرن‌های گذشته چنین اقداماتی به نوعی دیگر که مقتضی آن زمان بوده صورت می‌گرفته است که ما اکنون می‌توانیم با این آثار و گنجینه‌ها آشنا باشیم.
کمیته نجات: گذشته از ضرورت يا عدم آن، با توجه به این که کمیته نجات اولین کمیته بین المللی برای حفظ و پاسداشت میراث فرهنگی و طبیعی سرزمین مان است، به نظر شما چقدر توانسته است که در آگاه سازی مردمان نسبت به فرهنگ ایرانی، که میراث فرهنگی، تاریخی و طبیعی سرزمین مان بخشی از آن است، نقشی داشته باشد؟ مینو صابری: در سطح اینترنت باید بگویم بسیار موفق بوده است. هر چند که مسئولین حکومتی حتی بیش از ما چنین اخباری را در سطح اینترنت دنبال می‌کنند و گاه مجبور به پاسخ‌گویی هستند اما متاسفانه واقعیت این است که در خارج از دنیای اینترنت -بین مردم کوچه و بازار- تاثیر چندانی نداشته است.
کمیته نجات: به نظر شما چرا این نوع فعالیت های فرهنگی، که در همه ی جای دنیا از سوی دولت ها تشویق می شود، در ایران اکنون مورد بی توجهی و گاه حتی خشم دستگاه های دولتی است. مینو صابری: سوال جالبی است! خب وقتی اکثر کوتاهی‌هایی که در مورد حفظ میراث تاریخی ما صورت می‌گیرد؛ توسط همین مسئولین است؛ چطور انتظار دارید برخورد شایسته‌ای از خود نشان دهند؟
کمیته نجات: توجه به هویت فرهنگی و کلا فرهنگ در يک جامعه تا چه اندازه می تواند به پیشبرد پیشرفت های اجتماعی در آن جامعه کمک کند؟ مینو صابری: با خواندن این سوال یاد خاطره‌ای افتادم. یک شخص امریکایی؛ روزی با دخترم صحبت می‌کرد به دخترم گفت: «خوشا به حال شما که می‌دانید اجدادتان که بوده و فرهنگ‌تان از ابتدا به چه گونه بوده.» و باز می‌گفت: «یکی از افکاری که همیشه آزارم می‌دهد این است که نمی‌دانم هویت خودم و اجدادم چه بوده! » همین دو جمله‌ای که این شخص به زبان آورد جرقه‌ای در ذهن من ایجاد کرد که ما ایرانیان چه نعمتی داریم و گاه به آن فکر هم نمی‌کنیم.
کمیته نجات: به نظر شما مهم ترين مشخصه ی هويت فرهنگی ايرانيان چيست؟ مینو صابری: هر کدام در جای خود اهمیت دارند و نمی‌توان مقایسه کرد
کمیته نجات: آيا برای فعاليت های آينده ی کميته پيشنهاد مشخصی داريد؟ مینو صابری: همین نظرخواهی‌ها و منظور داشتن نتیجه‌ی آن؛ می‌تواند در پیشبرد کار تاثیرگذار باشد.
کمیته نجات: در این شش ساله چه خاطره ای، از کمیته بین المللی نجات دارید، يا چه اقدامی از آن دیده اید که برایتان مهم و اثرگذار بوده باشد. مینو صابری: خاطره‌ی شیرینی از 25 بهمن سال 1385 دارم که به پیشنهاد مسئولین کمیته‌ی نجات پاسارگاد قرار بود جلوی درب مجلس تجمع کنیم. قرار بود با تجمع در جلوی درب مجلس خواهان آن شویم که مسئولین مانع آب‌گیری سد سیوند شوند. در آن تجمع با افرادی روبرو شدم که به همین منظور از منطقه‌ی سیوند آمده بودند. همان‌وقت مطلبی نوشتم با عنوان «بنازمت بختیاری» که در همین سایت منتشر شد. در آن نوشته؛ همه آن‌چه را که در آن مکان شاهد بودم را برای مخاطبین شرح دادم
|
کميته بين المللی نجات پاسارگاد
