زاینده رود ما کو ؟!

International Committee to Save

the Archeological Sites of Pasargad

زاینده رود ، زاینده نصف جهان است و نصف جهان با همه زیبایی های طبیعی و شاهکارهای فرهنگی و هنری اش خود را مدیون زنده رود می داند. زندگی و زیبایی همراه با آب زاینده رود به اصفهان آمده است و بی آبی زنده رود ، زندگی اصفهان را با خطرات جدی مواجه خواهد کرد.

بستر زاینده رود ایران در ماه های گذشته در خشکی کامل به سر برده است و جریان زندگی ساز آب در آن قطع شده است . خشکی زاینده رود در کوتاه مدت و بلند مدت اثرات جبران ناپذیر فراوانی خواهد داشت. تخریب محیط زیست منطقه ، نابودی تالاب بین المللی گاوخونی ، نابودی و آسیب جدی به کشاورزی و صنعت دام پروری ، کاهش جذب گردشگران خارجی و داخلی و آسیب دیدن بنای پل های تاریخی تنها بخشی از اثرات مستقیم خشکی زاینده رود است که می تواند زاینده آسیب های فرهنگی ، زیست محیطی ، اقتصادی و اجتماعی دیگری باشد.

در توجیه خشکی زاینده رود آسان ترین جواب آنست که آن را به خشکسالی پیوند دهیم و آن را بلایی آسمانی بدانیم ولی در عصر علم و تکنولوژی دیگر این توجیهات عوام فریبانه خریداری ندارد . راست آنست که در سالهای گذشته زاینده رود مورد کم توجهی و بی مهری قرار گرفته است و مدیران زمینی بیش از بلاهای آسمانی ، خاطر زنده رود را پریشان کرده اند. یادمان نرفته در روزهای پر آبی زاینده رود شاهد ورود پساب صنایع و فاضلاب به رودخانه بوده ایم و زاینده رود به یکی از آلوده ترین رودخانه های کشور تبدیل شده بود . حریم طبیعی زاینده رود مورد تجاوز غیر قانونی بسازبفروشان و بلندمرتبه سازان قرار گرفته است و پل های تاریخی آن در اثر مرمت غیر اصولی و یا عبور مترو در معرض آسیب هستند .

بی مهری اصفهانی ها با زاینده رود این بار مدیران چهار محال بختیاری را به هوس انداخته که در جهت رونق اقتصادی منطقه خود از آب زاینده رود بیش از حد معمول استفاده کنند . واگذاری 350 پمپ بزرگ توسط شرکت آب استان چهار محال بختیاری جهت پمپاژ آب زاینده رود به ارتفاعات و مناطق صخره ای جهت احداث باغات یکی از عواملی است که در خشکی زاینده رود موثر است . تخمین زده می شود میزان آب برداشت شده توسط این پمپ ها معادل نصف آبدهی سد زاینده رود است و با محاسبه ای ساده می توان متوجه شد که ادامه این روند می تواند به خشک شدن دائمی زنده رود بیانجامد . همچنین عزم مدیران استان چهار محال بختیاری بر احداث شهرک های گردشگری در حاشیه سد زاینده رود ، زندگی زاینده رود را با چالش های جدی مواجه کرده است.

بی شک بخشی نگری و عدم توجه به هویت طبیعی ، فرهنگی و اجتماعی زاینده رود از سرچشمه تا پایاب باعث پدید آمدن این مشکلات شده است و خشکی زاینده رود می تواند این فرصت را بوجود بیاورد تا نگاه ژرف تری به مدیریت این رود زندگی بخش داشته باشیم . شواهد حاکی از آنست که پس از دومین سفر استانی به استان چهار محال بختیاری شاهد برداشت آب از زاینده رود و پمپاژ آن به ارتفاعات بوده ایم و این در حالیست که زاینده رود بیش از هر زمان دیگری نیازمند نگاه کارشناسانه و جامع نگر است.

عدم برخورد مناسب از سوی مدیران استان چهار محال بختیاری و ندادن حقابه زاینده رود نمی تواند توجیه مناسبی برای خشکی زاینده رود باشد و مدیران عالی استان اصفهان باید مسئولانه تر از گذشته پیگیر بازگشت حیات به زنده رود ایران باشند. آمار نگران کننده ای که این روزها از بیکاری کشاورزان اصفهانی و از بین رفتن واحدهای دامپروری در شرق اصفهان به گوش می رسد حکایت از تلخی عواقب سومدیریت در این حوزه است.

اصفهان و اصفهانی ها نباید تاوان سومدیریت یا کم توانی مدیران را در تامین آب زاینده رود و بازگشت زندگی به شهرشان را بپردازند و بر همه مسئولان واجب است فارغ از تعارفات سیاسی ، در جهت حل مشکل اقدام کنند و زندگی را به زنده رود نصف جهان بازگردانند.

جای مردان سیاست بنشانیم درخت تا هوا تازه شود ...