بازگشت به

بازگشت به صفحه اصلی		بازگشت به فهرست صفحات ادبيات و هنر پاسارگاد
	آه، پاسارگاد... کبوتر زرد من!
	شکوه ميرزادگی
	هميشه روبروي پنجره ی بيداری نشسته ای و با انگشتان شکسته ی سنگی بر آسمانم رنگی از لاجورد و زر می پاشی. هميشه از کوچه های خوابم می گذری و صدای مسی رنگ گام هايت در ضرب آهنگ ثانيه ها هوشيارم می کند. در پرده های تيره ی فراق مثل کبوتر چاهی می درخشی مات و بی هوش نگاهم می کنی و مثل گم شدگان دريا هراسانی. آی ... پاسارگاد! کبوتر من! نمی توانم از تو بگذرم حتی اگر تو را نبينم، نمی توانم! عطر قديمی ات در جانم پيچيده و نفسم را تا ابد معطر کرده است. نمی توانم از تو بگذرم تنهايي ات سردم می کند و بال های زرينت گندم های جهان را می لرزاند. آی... پاسارگاد! کبوتر زرد من! بيدار شو! تا مِه شوم، و از سيم های خاردار بگذرم. می خواهم در حرير مهر بپوشانمت و زير بغلم گرمت کنم. نوامبر 2005 برگرفته از: http://www.puyeshgaraan.com/Shokooh/Shokkoh%20poems/shokooh-kabutar.htm