بازگشت به

بازگشت به صفحه اصلی		بازگشت به فهرست صفحات ادبيات و هنر پاسارگاد
	بنويسيد
	منظر حسينی
	پرستوها احتضار بهار را بر شانه حمل مي کنند و کرم هاي تکرار بر خوي سبز گياه نقب مي زند. بنويسيد جاده از رنگهاي حادثه سرخ است. پرستوها احتضار بهار را بر شانه حمل مي کنند و کرم هاي تکرار بر خوي سبز گياه نقب مي زند. بنويسيد چشم انداز " اطلس" خون است در پنج قاره بوي باروت پيچيده است و دل ها چه گرسنه اند. بنويسيد نپرسيد که کيستم، چيستم و چندين هزار زخم سرخ را بر شانه مي کشم. نپرسيد که دختر " رازي " ام نسبم به سودابه و تهمينه و منيژه يا که سيندخت مي رسد، غايت نقص و کمال " ابن سينا " يم و يا بوسه هاي کدامين ابليس بر شانه ام ماردوش تاريخم ساخت. نپرسيد آيا در خواب ديده ام که پاسارگاد را با آب هاي گناه شستشو مي دهند، پنج حس ممنوعه را به دار آويخته اند، از اعدام بوسه ها، از شليک لبخند، از انفجار قلب ايمان با باروت، و روسياه کردن رنگها چيزي مي دانم ! بنويسيد نپرسيد کيستم، چيستم، از کجا مي آيم و آيا مي دانم که ماه را هر شب بر شاخه هاي توپ خانه به دار مي آويزند، صلح را به جنگ فروخته اند، جان را به مرگ، مهر را به مرثيه، و دانش را به خروار خروار حديث و خرافه و نيرنگ ! بنويسيد آنگاه که آمدم در تنم، چونان اسب چوبي تاريخ بهاري پنهان بود که نبض نور در آن مي تپيد عشق، با تکه اي لبخند آغاز مي شد و بوسه ها از پوست من عميق تر بودند. بنويسيد آنگاه که آمدم گيسوان " رودابه " را به عاريت گرفتم تا از هفت شاخه طويل هستي پايين روم و به ريشه هاي رشد رسم. کمان " آرش " را به عاريت گرفتم تا خورشيد و ماه و معنا را صيد کنم. از " منصور " توان اصل افقي آب، از "مسيح" توان ايمان، و از آتش توان شعله را به عاريت گرفتم. بنويسيد دريغا ! زمين در آتش است و ما با دهاني به گشودگي يک فرياد، نگاهي به دريد ه گي يک درد و حسرتي به وسعت طويل يک آه در انتظاري بس عبث فرسوده مي شويم. بنويسيد نپرسيد کيستم، چيستم، از کجا مي آيم من، ديروز و امروز و فردا و هميشه ام و آمدم تا سايه سنگين صلح را به دوش کشم. بنويسيد. کپنهاک برگرفته از: http://www.iran-chabar.de/1384/09/05/hosseini840905.htm