از: سپهر سليمی

در سالهای نه چندان دور نوجوانی وقتی که ماجرای حمله افغانها به اصفهان و تصرف شهر را می خواندم خشم و اندوهی بزرگ بر دلم می نشست ، با خود می اندیشیدم که چگونه شاه سلطان حسین صفوی با بی کفایتی و نادانی خود شهر را تقدیم افغانها کرد ! آخر مگر می شود خطر لحظه به لحظه نزدیک تر شود و حاکمی دل خوش به مقام و کاخ خود ، خوش خیالانه به حفظ تاج و تخت خود مشغول باشد و دایره دید خود را محدود به علایق و دلمشغولیهای خود کند و نسبت به دروازه های شهرش که یکی پس از دیگری از بین می روند بی تفاوت باشد! ؟

اصفهان پس از صفویان دیگر پایتخت ایران نشد ولی بواسطه آثار و ابنیه ساخته شده در آن دوران ، پایتخت فرهنگی و هنری لقب گرفته است و زیبائیهای آن همواره مورد تحسین گردشگران خارجی و ایرانی قرار گرفته است .

متاسفانه طی سالهای گذشته پایتخت فرهنگی هنری ایران زمین شاهد اجرای طرحهایی بوده است که برای آن  اعتباری نداشته و بعضاً باعث ایجاد مشکلاتی نیز شده است . شاید بتوان ایجاد صنایع آلوده کننده در اطراف شهر اصفهان و ساخت و ساز  بی رویه و غیر اصولی  در بافت تاریخی شهر اصفهان را به دوستی خرس و انسان تشبیه کرد.

بیایید به این پرسش آسان و در عین حال مهم پاسخ دهیم : به راستی اصفهان چیست و اصفهان کجاست؟!

آیا ارزش و اعتبار اصفهان بواسطه کارخانه ذوب آهن و سیمان اطراف آن است ؟! آیا ارزش و اعتباراصفهان بواسطه جهان نما و ساختمانهای بی قواره ای است که طی سالهای گذشته در حاشیه زاینده رود ساخته شده است ؟! آیا ارزش و اعتباراصفهان به مترو آن است ؟! و سوالهایی از این دست فراوان است

پاسخ این پرسش ها آسان است . برای دیدن ساختمانهای حاشیه زاینده رود و جهان نما کسی به ایران و اصفهان نمی آید . همچنین گردشگران خارجی برای دیدن مترو می توانند سری به مترو شهرها و روستاهای خود بزنند تا کاملتر از آنچه که قرار است در اینجا ساخته شود را در شهر خود ببینند.همچنین همه ما خوب می دانیم که کارخانه ذوب آهن و سیمان برای هیچ شهری اعتبار نمی آورد  چون اگر غیر از این بود کشورهای اروپایی یکی پس از دیگری کارخانه های آلوده کننده خود را تعطیل نمی کردند و برای ما نمی فرستادند.