مکان آتشکده آذربرزین مهر

کورش بزرگ در مقام منجی موعود زرتشتیان، یهوديان، و شیعیان

در واقع هم کورش سوم و هم گائوماته بردیه (زرتشت= زرین تن یا همان گوتمه بودا یعنی سرود دان منور) مهر پرست بوده اند و اساساً آتشکده های کهن ایران باستان مهرابه های ایزد خورشید بوده اند.

در کتب پهلوی در شمار جاودانی های زرتشتیان به ظاهر از کورش سوم (فریدون) اسمی دیده می شود. اما از پسر خوانده و دامادش گائوماته بردیه (سپیتاک زرتشت) تحت سه نام اشم یخمی هوشت (مرد بسیار پارسا و خوب و روشن) و هئوئیشت (نیکوترین) پسر گئورو (دارای سرودهای باشکوه) و زرتشت (زرین اندام) یاد شده است. پیداست نام دومی از القاب معروف سپیتاک زرتشت (گئوماته بردیه) پسر سپیتمه جمشید ملقب به گودرز(= دارای سرودهای با ارزش) اخذ شده است. نظر به مطابقت کلمه اوستایی گائو (سرود) با گئو (گاو) معلوم میشود چرا نام گودرز را  همچنین به معنی دارای گاوان باارزش گرفته اند چون در وندیداد یکی از  القاب معروف سپیتمه جمشید (داماد و ولیعهد آستیاگ/ازی دهاک مادی) پدر سپیتاک زرتشت، هئو رمه یعنی دارنده رمه های خوب است. گرچه اطلاع زیادی از این سه نقش اساطیری داماد و پسرخوانده معروف کورش سوم به دست داده نشده است ولی اطلاعاتی که از معنی و مفهوم این اسامی در این باب پدید می آیند برای شناسایی فرد تاریخی معروف زیر لوای این اسامی کفایت می نماید. بنابراین در رابطه با کورش سوم/فریدون فرمانروای اساطیری آریائیان این سؤال پیش می آید که چرا نامی از خود کورش سوم یعنی فریدون شاهنامه که ایرانیان باستان وی را پدر می نامیده اند، در بین یاران جاودانی سئوشیانت (موعود سودرسان) موجود نیست؟ بررسی بیشتر در این باب خود سئوشیانت (سودرسان) موعود آخر را نقش اساطیری کورش سوم /فریدون نشان میدهد. چه نام شاهنامه ای آفریدون (فریدون) در لغت اوستایی به معنی آفرین شده، تحسین و حمد شده است و از همین معانی القاب اوست که جنبه تاریخی نوح (تسلی دهنده) نجات یافته از طوفان بین النهرینی تورات (منظور سقوط امپراطوری برده داران بابل توسط کورش سوم) و احمد موعود مردمان سامی خاورمیانه زاده شده اند. می دانیم در اوستا آخرین سئوشیانت نامش استوت ارته آمده است که به معنی مظهر و پیکر قانون مقدس و نیز به معنی ستوده پاک (=محمد) است. پیداست نامهای فریدون و احمد و محمد با همین معنی دوم آن ارتباط داشته و از منشأ آن اخذ شده اند. ناگفته نماند نام اوستایی کورش سوم یعنی ثراتئونه به معنی سومین است که در این باب تبدیل به سومین سئوشیانت گردیده است. نامهای دو سئوشیانت دیگر یعنی اوخشیت ارته (پروراننده درخشان قانون مقدس) یا هوشیدر بامی (بودا=منور سمت بامیان) و هوشیدر ماه (سرور درخشان)  نیز بسیار جالب هستند چه از اینان اولی لقب پیامبر معبود پادشاهان کوشانی نیمه شرقی فلات ایران یعنی خود بودای پنجم موعود مراد گردیده است . می دانیم که کوشانیان خود را  ثابت در قانون (حامی قانون گوتمه بودا یعنی همان گائوماته بردیه/زرتشت) می خواندند. چه از گفته های کتسیاس طبیب و مورخ یونانی دربار پادشاهان میانی هخامنشیان معلوم میگردد که سپیتاک زرتشت (گائوماته بردیه) در عهد کورش کبیر به عنوان شاهزاده و نماینده کورش نزدیک به سه دهه از مرکز حکومتی خود بلخ بر امور سیاسی و فرهنگی شمال هند نظارت داشته است و تعالیم فرهنگی و اقتصادی و اخلاقی را هم در آن سمت انجام داده است. مسلم می نماید از این جاست که دریاچه هامون (کانس اویه در اوستا به معنی چاه آب) محل سئوشیانتها به شمار رفته است و  نیز از همین رو است مکان مهدی موعود شیعیان چاه پنداشته شده است. نام مادر مهدی موعود یعنی نرگس (نر کئس= به اوستایی یعنی فرد دلیر) هم با مفهوم نام مادر سئوشیانت سوم یعنی ویسپ تئورو وئیری (به همه شکست دهنده) مربوط است. اما از موعود میانی و دوم هوشیدر ماه (سرور درخشان) بی شک ایزد  آریایی خورشید مهر میانجی (مثیه/مسیح) در ایران باستان و سمت آسیای صغیر منظور شده است که خدایی منجی و جاودانی به شمار میرفته است و مسیحیت جنبه خدایی عیسی مسیح را به طور غالب از آیینهای دینی منسوب به وی اخذ نموده است. حتی نامهای موسی (موسه/میثه) و مصر (میثره) را میتانیان مهرپرست درون اتحادیه قبایل هیکسوس در سمت مصر و فلسطین از خود به یادگار گذاشته اند. نام اوستایی اصلی این سئوشیانت، اوخشیت نمنگهه (پرورنده -گردنده تابان= خورشید) است. در واقع هم کورش سوم و هم گائوماته بردیه (زرتشت= زرین تن یا همان گوتمه بودا یعنی سرود دان منور) مهر پرست بوده اند و اساساً آتشکده های کهن ایران باستان مهرابه های ایزد خورشید بوده اند. مسلم به نظر میرسد اهورامزدا/برهما پرستی (در اساس پرستش خدای بابلی خرد و زمین یعنی انکی/ائا) نه از سوی گائوماته زرتشت (بردیه) بلکه از سوی قاتلش داریوش اول (همان جاماسپ روایات ملی، داماد زرتشت) به پیروی از سنن دینی بابلیها در ایران ترویج پیدا کرده و جایگزین مهرپرستی گردیده است. در اسطورهً گرجی معروف امیران (مهر) و اساطیر ارمنی مربوط مهر و همچنین ارتاوازدا (دانای نیک کردار= گائوماته بردیه) از کورش سوم، ایزد مهر و گائوماته بردیه به ترتیب تحت عناوین کوروشا(به مثابه سگ بالدار=پارس یعنی پلنگ)، امیران (امری، یعنی جنگاور بی مرگ) و ارتاوازد ( دانای نیک کردار در مقام پسر خوانده ارتاشس یعنی پادشاه نیک کردار، کورش سوم) به عنوان جاودانان در بند یاد گردیده است. در انجیلها سه سئوشیانت ایرانی به صورت زکریا (واعظ، حافظ سرودها سپیتمه جمشید و پسرش گائوماته زرتشت)، یحیی معمدان (ایزد مهرجاودانی غسل تعمید دهنده و خود گائوماته زرتشت) و عیسی مسیح در آمده اند که از این میان فقط سومی که همان یهودای جلیلی فرزند زیپورایی روحانی و معلم انقلابی یهود بوده است تازگی داشته و به جای سئوشیانت ایرانی کورش سوم یعنی آفریدون (آفریتی-یانه= استوت ارته یعنی ستوده پاک= محمد/احمد) نشسته است. در این رابطه نام مهدی را نیز نظیر نام مسیح می توان از ریشه اوستایی مثیه (متهیه، موعود و معهود) یعنی ریشه نام میثره (ایزد مهر و عهد و پیمان) مأخوذ  دانست. بر این اساس نام حسن عسکری نیز به جای حصن (دژ صخره ای) نشسته است که ایزد مهر (متهیه/مشیه/مسیح) زاده آن به شمار می رفت. مسلم به نظر میرسد سنگ سیاه آسمانی کعبه نیز به نشانهً آن به دیوار کعبه تعبیه شده است؛ چون در تورات و روایات قرآنی مادر اسماعیل (خدای شنوا)ی کعبه یا همان ایزد مهر ملقب به دارنده هزارگوش شنوا،  هاجر (=حجر یعنی سنگ) نامیده شده است. اما با توجه به اینکه بنای زیگوراتی شکل معبد اورشلیم جایگاه اسحق (=خندان) به شمار آمده لذا این معبد به خدای ملی آشوریان یعنی آشّور (=خندان، ضحاک) یا همان خدای بابلی مردوک (اژی دهاک ماردوش= مردوک دارای سمبل مار سّمی) -که خود اینان نیز ایزدان خورشیدی به شمار می رفتند- اختصاص داشته است. از سلیمان (مرد صلح) بن داود (=عزیز، کمبوجیه دوم یعنی مرد کامیاب و آرام) بانی آن همان کورش سوم مراد می باشد که دستور بازسازی معبد اورشلیم را صادر کرده بود. تورات بانی اولیه این بنا را دیوان (منظور آشوریان-بابلیان) ذکر نموده است.