کوروش، کنفوسیوس و سولون فرزندان زمان خود بودند، فرزندانِ خسته از جنگ‌های بی‌پایان میان قبایل و دولت-شهرهایی که رمقِ زندگی مردمان را گرفته بودند: فرزندان متعهدِ عصر افسردگی مردم خسته از جنگ‌های خون‌افشان و نفسگیر.

    کوروش بزرگ فیلسوف نبود که دربارۀ فلسفۀ سیاسی خود بنویسد، او انسانی عملگرا بود که نیاز زمان خود را حس کرده بود.

     کوروش چیزی دربارۀ خودش ننوشت ولی دیگرانی بودند که دربارۀ رفتار و کردار سیاسی‌اش نوشتند، ما بازتاب نوشتاری رفتار کوروش را، هم در انجیل عهد عتیق، و هم در «کوروش‌نامه» گزنفون و هم در منشور منسوب به او مشاهده می‌کنیم.