تالاب انزلی که با مساحتی برابر 20 هزار هکتار است از بزرگترین زیستگاه های طبیعی گیاهی و جانوری ایران است و نقش بسیار مهمی در تعادل اکوسیستم منطقه بازی نموده است. تالاب انزلی كه سال 1354 در فهرست تالاب های بین المللی رامسر به ثبت رسید به سبب بی توجهی های حکومتی گام به گام سلامتی خود را از دست داده است. این تالاب سال 1372 ( 1993 ) به دلیل مخاطراتی مانند افزایش رسوبات، آلودگی آب، تغییر سطح آب دریای خزر، در فهرست تالاب های در معرض خطر (مونترو) قرار گرفت. حال چند دهه پس از این پیمان، تالاب انزلی به بحران سنگین تر کشیده شده است.

    تالاب انزلی سخت بیمار است زیرا آلودگی های صنعتی فراوان به درون آن وارد می شود، ساخت و سازها و راه کشی های متعدد ادامه دارد و آتش زدن نیزارها و پوشش های گیاهی، روند تخریبی تشدید نموده است. طی سه دهه گذشته به دلیل ورود حجم زیادی از رسوبات و رشد بی رویه گیاهان مهاجم میانگین عمق آب این تالاب از 11 متر به كمتر از دو متر و در مناطقی حتی كمتر كاهش پیدا كرده است. افزون بر این عوامل، روزانه میزان زیادی سم و كود شیمیایی وارد تالاب می شود. هر سال بیش از 400 هزار متر مكعب فاضلاب به تالاب بین المللی انزلی وارد می شود. حال بیافزائیم که سازه های غیرضروری و كارشناسی نشده و قطع جریان طبیعی آب، گیاهان مهاجم وارداتی، تجاوز به حریم تالاب و كاهش آب دریای خزر دم به دم بر رگ حیات تالاب انزلی زخم می زند و دشواری ها را تشدید می کند.

    در تالاب انزلی ما دو نوع رسوب داریم، یكی بیولوژیكی كه بقایای موجودات زنده گیاهی وجانوری است؛ و دیگری رسوبات معدنی یعنی همان خاك و سنگ ناشی از تخریب جنگلها، تغییر كاربری اراضی، چرای بی رویه دام و رسوبات بخش بالادست در سلسله کوه های البرز با جریان رودخانه ها است. این رسوبات معدنی عبارت از خاك و سنگی است كه از ارتفاعات و دامنه شمالی البرز شسته و از طریق 11 رودخانه وارد تالاب می گردد. افزون بر رسوبات، فاضلاب هل نیز وارد تالاب می شوند. ما با چند دسته فاضلاب مواجهیم، یكی فاضلاب كشاورزی و مصرف سم و كود در کشاورزی است. فاضلابهای شهری نیز دو دسته اند یكی فاضلابهای شهرهای رشت، خمام، صومعه سرا و فومن و دیگری فاضلابهای داخل و پیرامون تالاب. به نظر متخصصان موج شكن انزلی و احداث جاده كنارگذر در دل تالاب نیز عامل مخرب برای این محیط آبی بشمار می آید. بمدت چهل سال است که سازمانهای دولتی در باره رسوبات معدنی و فاضلابها هیچ اقدام جدی نکرده اند. تخریب تالاب انزلی یک تراژدی بزرگ برای کل منطقه و شهروندان این منطقه است.

    در رویارویی با بحران تالاب انزلی مدیران جمهوری اسلامی چه سیاستی پیشنهاد می کنند؟ طرح مسئولان حکومتی بکارانداختن روش «بایوجمی» است. آنها تشخیص داده اند که پخش ماده شیمیایی «دی اکسید تیتانیوم» در تالاب منجر به کاهش رسومات تالاب می گردد. «شرکت نانو صنعت پرشیا» یکی از شرکت‌های مجموعه شهرک علمی و صنعتی اصفهان است مسئولان جمهوری اسلامی مانند عیسی کلانتری را متقاعد نموده که استفاده این ماده شیمیایی چاره درد است. این شرکت با واژه نامفهوم و خودساخته «بایوجمی» برانست تا با فروش میلونها تن از این ماده شیمیایی این ماده در سراسر تالاب پخش کند. .

    حال پرسش اینجاست که ویژگی این طرح شیمیایی چیست؟ با جستجوی عبارت «بایوجمی» در سایت بازار فنی، به «شرکت نانوصنعت پرشیا» و محصول آن می‌رسید که مواد تشکیل دهنده «بایوجمی» را «نانو دی اکسید تیتانیوم و نقره» به عنوان یک محصول با خاصیت «فتوکاتالیستی» یا تبدیل رسوبات و آلودگی به تبخیر معرفی کرده است. حال خاصیت فتوکاتالیستی دی اکسید تیتانیوم در محیط‌های بزرگی به اندازه تالاب انزلی زمانی کارساز است که یا در مقدار زیاد به صوت دی اکسید تیتانیوم استفاده شود و یا در مقدار بسیار کم و به صورت «نانو»، بشکل ذرات بسیار کوچک، وارد آب گردد. مقدار بسیار کمی از مواد «نانو»(بی نهایت کوچک) دی اکسید تیتانیوم، در صورتی که وارد محیط آبی شوند، می‌توانند به میزانی باورنکردنی گسترده شده و تاثیری به مراتب بیشتر باقی بگذارد.

    افزون بر آن، دی اکسید تیتانیوم برای آنکه بتواند خواص فتوکاتالیستی خود در عمق تالاب را نیز داشته باشد، به یک عامل دیگر نیاز دارد: هم زدن آب توسط قایق‌های موتوری با سرعت بالا و کلرید نقره که یک ماده بسیار خطرناک و سمی در محیط‌های زنده آبی است. کلرید نقره در جوار نور ماوراء بنفش خورشید به کلر و نقره تجزیه خواهد شد. وجود نقره در آب سمی و بسیار خطرناک است که باعث مرگ تمام موجودات زنده اطراف خود خواهد شد. دی اکسید تیتانیوم، به خصوص در فرم آناتاز، یک فتوکاتالیست تحت نور ماوراء بنفش است و همچنین می‌تواند اکسیژن و مواد آلی را به‌طور مستقیم اکسیده کند. استفاده از شکل «نانو» دی اکسید تیتانیوم شرایط را پیچیده نموده و همه این روش های شیمیایی وضعی را بوجود می آورد که کنترل روی طبیعت و اکوسیستم میسر نخواهد بود. دی اکسید تیتانیوم در طبیعت به صورت مواد معدنی شناخته شده و بشکل شیمیایی نیز تولید می شود. مهم‌ترین زمینه ‌های کاربرد دی اکسید تیتانیوم رنگ، لاک الکل (لعاب)، کاغذ و پلاستیک هستند. دیگر کاربردهای رنگدانه مانند چاپ پارچه، الیاف، لاستیک، محصولات آرایشی و بهداشتی و مواد غذایی می‌باشند. کاربردهای دیگر نیز وجود دارد: تولید تیتانیوم خالص در شیشه و سرامیک‌های شیشه‌ای، سرامیک‌های الکتریکی، کاتالیزورها، هادی برق. استفاده از این ماده شیمیایی در زمینه رسوبات و لجن های استخر و رودخانه نیز بکار رفته است. 

    حال مسئله کجاست؟ از 10 ماه مارس 2006 «مرکز جهانی پژوهش سرطان» (سیرک) دی اکسید تیتانیوم را جزو مواد سرطان زا قرار داده است و از همه دولت ها خواسته تا قوانین لازم برای عدم استفاده این ماده شیمیایی در نظر بگیرند. سفارش این سازمان جهانی بر عدم استفاده در زمینه غذایی بسیار روشن است. در طرح مورد نظر دولت از تکنولوژی «نانو» و استفاده از نانو دی اکسید تیتانیوم در حل معضل تالاب انزلی نام برده شده است. حال از آنجا که این ماده شیمیایی بصورت «نانو» در نظر گرفته شده و در تمام تالاب پخش خواهد شد یک فاجعه زیست محیطی و بهداشتی تلقی می شود. شکل «نانو» بسیار خطرناک بوده زیرا شیوه مورد نظر این ماده را به زنجیره غذایی آب و ماهیان و غذای انسانها انتقال می دهد. 

    دولت و مسئولان نالایق سازمان محیط زیست، باوجود خطرهای ارزیابی نشده اقدام به اجرای طرح نمودند ولی این امر با اعتراض های متخصصان دانشگاهی و کنشگرایان زیست محیطی و شهروندان مواجه شد و دادستانی فرمان به ایست این روش داده است. به راستی آیا تالاب بین‌المللی انزلی و بیش از یک میلیون شهروند حاشیه‌ نشینان آن موش آزمایشگاهی نهادهای اجرایی دولت است؟ چه منافع اقتصادی در پشت این طرح پنهان شده است؟ رابطه شرکت تولیده کننده این ماده شیمیایی با افراد حکومتی چگونه قابل تحلیل است؟ چه تضمینی وجود دارد که اگر این پروژه اجراشود و میلیون‌ها لیتر «بایوجمی» به داخل تالاب بین المللی انزلی تزریق ‌شود، خطر گسترده و مهلکی بوجود نیاید؟ با پخش این ماده و اثرهای سرطان‌زای آن چه نتایجی برای شهروندان و نسل آینده بوجود خواهد آمد؟ چرا دولت برخلاف نظر متخصصان دانشگاهی  و کنشگران زیست محیطی عمل می کند؟