صدای روز می‌آید، که حکمش عاقبت باید
حریرنور بگشاید، نگون سازد تباهی را

شرار عشق می‌جوشد، لباس سرخ می‌پوشد
انارِ سفره تا گیرد، تقاص بی‌گناهی را

و شام کهنه می‌داند، بسی زین پس نمی‌مانَد
نوشته چون که تقدیرش، افول پادشاهی را

و خاتون زمان از نو، حجاب از سر فروریزد
شمیمش می‌کند آگه، عروس صبحگاهی را

به پایان می‌رسد آری، زمان تیرگی باری
نمی‌خواهد کسی دیگر، سیاهی‌های واهی را