پروانه میلانی، شاعر،  مترجم و یکی از فعالان پر تلاش دفاع از حقوق قربانیان نقض حقوق بشر، در تاریخ اول ژانویه 2015  به طور ناگهانی درگذشت. پروانه میلانی که خود برادری را در دهه شصت از دست داده بود،  در مراسم دریافت جایزه حقوق بشر بین المللی در کره شمالی پیام مادران داغدار خاوران را خواند و گفت: «هرچند بسیاری از ما پیر و ضعیف و ناتوان و بیمار شده ایم و برخی نیز فوت کرده اند، ولی تا زمانی که جان در بدن داریم، از مادر و پدر و خواهر و برادر و همسر و فرزندان؛ در هر کجای دنیا که باشیم، برای کشف حقیقت تلاش خواهیم کرد تا بتوانیم یک زندگی انسانی بسازیم و دیگر هیچ کسی به خاطر داشتن عقیده‌اش به بند کشیده نشود و جان خود را از دست ندهد.»

پروانه میلانی در سال های اخیر توانست تا صدای حق طلبی بسیاری از مادران و پدران فرزند از دست داده را به گوش جهانیان برساند. سرود خاوران که در سال های اخیر در بیشتر مراسم مربوط به مادران خاوران خوانده می شد، از سروده های پروانه میلانی بود.  

یاد و نامش زنده و روشن باد

شعر زیر از آخرین شعرهای پروانه است:

چه بسیار واژه ها،
در حنجره ام،
در بن دندان،
به زیر زبانم نشسته،
و ناگفته مانده است.
من مردمم.

چه بسیار اجتماعات،
که در رگهایم جوشیده،
و در تالار سرخ قلب جوانم بهم پیوسته،
اما به دست تفرقه،
در هم شکسته است.
من مردمم.

چه بسیار اشکها،
که از چشم خانه ام،
پیش از فروچکیدن،
مانده و خشکیده اند.
من مردمم.

چه بسیار خنده ها،
در هنگامه های فتح،
به لب نرسیده،
در نیمه راه شادمانی،
گمگشته اند.

چه بسیار زمزمه های عاشقانه،
که با اتهام کفر،
بیش تر از آنکه به کلام در آید،
در حنجره ام فرو شکسته،
و مرده است.
من مردمم.