آيا شما هم نامه ي سرگشاده را امضا کرده ايد؟

بيانيه ی کانون نويسندگان ايران

 در اعتراض به سرکوب کارگران، زنان، معلمان و ويران کردن آثار تاريخی

 
کانون نویسندگان ایران با صدای رسا می‌گوید:

از جان مردم چه می‌خواهید؟ این همه گرفت و گیر،احضار،حبس و شکنجه و آزار برای چیست؟ این همه سانسور وآزادی‌کشی چرا؟ مردم را آسوده بگذارید
نویسندگان مستقل را که جز برای زندگی و عشق و امید و آزادی نمی‌نویسند خفه می¬کنید؛ زنان مبارز این مرز و بوم را که چیزی جز حقوق راستین خود نمی‌خواهند به بند می‌کشید؛ کارگرانی را که جز احقاق حقوق پایمال شده‌ی خود چشم داشتی ندارند سرکوب می‌کنید؛ روزنامه‌نگاران آزاده را به زندان می‌افکنید؛ معلمانی را که در پی دستیابی به حقوق واقعی و انسانی خویش‌اند تهدید و بازداشت می‌کنید. آزادی انتخاب پوشش را که ابتدایی‌ترین حق هر انسان‌ است، از زنان گرفته‌اید. دانشجویان را از فعالیت آزادانه اجتماعی مانع می‌شوید و ...
در ادامه این همه سرکوب، برای ناشران مستقل به هر بهانه خط و نشان می‌کشید؛ به گور جان‌باختگان راه آزادی هم رحم نمی‌کنید و حتی از ویران کردن آثار تاریخی و میراث فرهنگی مردم ایران و جهان، از جمله مجموعه تاریخی پاسارگاد نیز نمی‌هراسید.
چرا؟ این همه سرکوب و بی‌خردی برای چیست؟

به پاس حرمت فرارسیدن اول ماه می، روز جهانی کارگر، کانون نویسندگان ایران تبریک خود را به همه‌ی کارگران ایران و جهان تقدیم می‌دارد و خواهان آزادی فوری محمود صالحی، از دستگیر شدگان سقز دراول ماه می (اردیبهشت) سال ۱٣٨٣ و دیگر کارگران، معلمان، دانشجویان، زنان، فعالان اقوام مختلف و روزنامه‌نگاران زندانی است، هم‌چنین خواستار پایان گرفتن احضارها و سرکوب‌هاست.
کانون نویسندگان ایران آرزومند جهانی به دور از جنگ، جهل و گرسنگی و خواستار آزادی، رفاه و برابری انسان‌هاست.

کانون نویسندگان ایران

هفتم ارديبهشت 1386 ـ بيست و هفتم آوريل 2007