بازگشت به صفحه اصلی

آيا شما هم نامه ي سرگشاده را امضا کرده ايد؟

 

تنگ بلاغی، نيلوفر آبی!

 

   شکوه ميرزادگی           
 

 

کوه های منجمد سرگردان 

                             از آسمان کبود

                                                 می گذرند

کابوس گيج

در بی نظمی مداوم خويش

ايستاده است ـ

               با تکبری تاريک.

 

می آيي، با قامت بلند آبی،

                     نشسته بر مهربانی اسب

و 771 بار می گويي: تنگ بلاغی!

 

یک بوسه

           در  اعماق ذهن نور

                               می خندد

غبارهای منجمد ناپيدا

                       ستاره می زايند

و گيسوی بلند کهکشان

                      زمين را می روبد.

 

771 بار می گويي: تنگ بلاغی!

عطر دل انگيز قديمی

بر نفس جوانت صبح می شود،

آهو برمی خيزد

و شب ورق می خورد.

 

نور گريزنده و شب بلند

در تحمل آفتابگردان نيست!

 

771 بار می گويي: تنگ بلاغی!

و من از هفت هزار زمستان می گذرم

 از آناهيتا  تا آتنه

                     از آپولون  تا داود

و بر هر سلول بهار منتظر

يک نت را می خوانم:

                             تنگ بلاغی!

 

آه، تنگ بلاغی!

                  نيلوفر آبی!

هميشه آسمان

بر عقربه ی ساعت های کند می گذرد

هميشه

         از فراز کبود،

و هميشه اما به سپيدی  می رسد.

 

771 بار می گويي: تنگ بلاغی!

و بلاغی چه زيبا می نشيند

                                        بر لبانت

 

تنگ بلاغی، نيلوفر آبی!

                تاريخ گل می دهد و

                                           خار نمی داند.            

 

هفتم فوريه 2007