زايش ميترا
ژيلا مساعد
با شادباش نوروزی،اين شعر هديه من به صفحه ادبی پاسارگاد است
برهنه بودم
و با تاجی نه از خار
که از عشقه
به سوی تو می آمدم
از اندرون معطر نیلوفر
زاده شدم
از صخره از صدف
از اقلیم هشتم
و روشنایی نامم بود
روان خویش بر دوش
عریان به سوی ماه می رفتم
برای تسلیم
برای تسلیم
و جسم کهنه ام
در اولین دروازه های جهان
به جای مانده بود
برهنه به سوی تو می آمدم
از رستاخیز جسم خویش
و نامم دیگر
انسان نبود
انسان نبود
انسان نبود.
از کتاب «پری زدگان»