میهن سرود ِ
«در شریان های متواری ایران»
محمد عارف
آنجا که آسمانت
سر به بیابان می گذارد
تک و توک
دیوار و ستونی ت هست!
آنجا که تک و توک
نقش و نگاری ت بر سنگ آهک
مانده است،
آنجا که هر ستون دلهره ات
ساعت آفتابی عمر من است،
آنجا که سنگفرش جدال
دستچین سرنوشت و بخت ملتی ست،
آنجا که فراموشی و تاریخ
در هیئت غبار و جاده های سیلاب
در تن شهر و خیال
رگ می دوانند
هر پگاه و بیگاه
بلدرچینی شبنم برمی چیند از سرشاخۀ خار و شقایق
و دل مرا با آسمان در میان می گذارد،
آنجا که یاخته های لبخند
از کرانۀ خواب های شهروز
قطرات شوق از چشم های سیروس
و شب های تابستان از کلمات ما
لبریز می شد،
آری همانجا،
دژخیمی هست
که زبان دو شاخۀ کینه از دهان خونالود
به هوای پاک صبح
در آویخته است،
آنجا که کودکی های من تو ما
زبان سرخ شادی در بستنی بی خبری
فرومی بردند،
آنجا که نیلوفر و لاله
دامن بلور به دل ظهر می ریزند،
آری همانجا
دژخیمی هست
که حافظۀ سنگ و دفتر و سلول های شفاف مغز تو را
به نیش خنجر و اسید نفرت می شوید،
آنجا که سرداران آذر و آب و پاکی
تن از صخره و رخوت قرن ها تکانده اند
و لشگر لشگر به دل سپاه قمه و تازیانه و کنده می زنند،
آنجا که فردا در دانشگاه و کارخانه و مدرسه اش بی تاب است،
آنجا که لحظات اندوه من
شکستگی های تو
تصاویر آن شاعر دور، افتاده، خسته
به تن یخ و بتون فرو می روند،
آنجا که مرکب خشم از قلم نی آواز و بربط و دف
بر شبکیۀ نگرانی می دود،
آنجا که بته جقۀ سرو در برابر نگارۀ دروغ می ایستد،
آنجا که در سلول های نعره،
خوشبختی کشور شهریور و ژاله ازقپان
بازو و استخوان می آویزد،
آنجا که تاریخ را در تنهایی فرناز
در گریبان عمو شادان
بر پوست بی تردید نازبی بی
می درند
می جوند
تفاله می خواهند
آنجا، آری، همانجا که من تو ما
روزی پاییز را در آغوش خواهیم گرفت
آنجا، آری، همانجا که من تو ما
عطر نارنجی بابل و رامسر را
بین بوسه هامان خواهیم فشرد،
آنجا، آری، همانجا
دژخیمی هست
که هیچ رابطه ای با سنگ نبشته و قانون و فضیلت ندارد.
آنجا که کرکره های رایحه و سخاوت
هر صبح به نام نامی برکت
بالا می روند،
آنجا که تخته سیاه فرزانگی
با کف دست مهر
پاک می شود،
آنجا که لبوی فقر
زیر دندان دبستان گل می کند
آنجا که کله قند های شگون
بر پرده ها و آینه های خوش خیم بخت
می سایند،
آری همانجا،
دژخیمی هست
که در تنهایی های کهکشانی اش
از سنگ آهک می ترسد،
از نگاره و تندیس و مهربانی می ترسد،
از رقص
از ترانه
از کمانداران پاسارگاد و سفال های سیوند می ترسد،
آری همانجا،
دژخیمی هست
که از من تو ما
می ترسد،
ترسش را در جگر خاکستری یلدا دفن خواهیم خواند.
12 دسامبر 2005، پناه شهر کلن