ياريم کن!
فريدون آرش
خدايا ـ ياريم كن ـ تا به پا خيزم
كه تيغ دشمنم تيزاست
كه بس بي رحم و خونريز است،
لباس دوست بر تن دارد و
خنجر به زهر كينه آلوده.
به من بشناس دشمن را
و شوری تيز تر از حربه دشمن به دستم ده
و نيرو ده
كه خاموشش كنم، يا رب
بر اين خاكي كه اين دشمن به ويرانش كمر بسته
به قدر ذره هاي خاك، خونِ مرد پاشيده
و نا مردم اگر من لحظه اي آرام بنشينم
كه دشمن رو به روي آرزويم
پيش كورش
سد بنا سازد
و كاخ ظلم بر پا دارد و نقش جهانم را فرو ريزد
و در هر گوشه اي از خاك پاكم
فتنه انگيزد.
مرا ياري كن، اي ياور!